Ο Τελευταίος Αρειανός

Δημιουργός: daponte, Σταύρος

"ε"

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[/B]
Φορώ μια μάσκα από χρυσάφι,
μα εντός μου κάρβουνο και θειάφι
Στέκομαι στου γκρεμού την άκρη,
σκίζει το βλέμμα μου το δάκρυ.
Κάτω από τα δίδυμα φεγγάρια
είναι η ατμόσφαιρα καθάρια .
Φυσώντας απαλά οι ανέμοι,
τυλίγουν νήμα στην ανέμη,
την ιστορία αυτού του κόσμου.

Άνθρωπε γήινε, φαντασμένε,
ταξιδευτή εσύ πλανημένε,
αιώνια αφέντης εδώ θα΄ σαι,
έτσι πιστεύεις, μα πλανάσαι.
Περήφανα θα σ’ αντικρίσω
και σιωπηλά θα σου μιλήσω,
εσένα που τώρα καυχιέσαι
κι εδώ κυρίαρχος λογιέσαι.
Μία στιγμή σου μόνο δώσ’ μου.

Ήρθες και κούρσεψες τη γη μου
κι έφτυσες μέσα στο κρασί μου.
Τα πλούτη μου έχεις διαγουμίσει,
το γένος μου έχεις αφανίσει,
με της αρρώστιας την κατάρα.
Ποιος άραγε θα σε ερμηνεύσει,
κι απ' την ψυχή σου θα εκμαιεύσει
λίγη στοργή, λίγη συμπόνια,
αγνά αισθήματα αιώνια:
χάθηκαν όλα σε μια αντάρα.

Άνθρωπε γέννημα πιθήκου,
μάστορα του κακού κι αδίκου,
είναι λιγόζωη η νίκη,
το χώμα αυτό δε σου ανήκει.
Το αρχαίο το πνεύμα εδώ κονεύει,
βαθιά, στα έγκατα σαλεύει,
στη ζυγαριά του βγάζει κρίση,
νέμεση γίνεται και θα ορίσει
και το δικό σου πεπρωμένο.

Ετούτη η νύχτα μ’ απομένει.
Μοίρα βαριά με περιμένει.
Το αμμόπλοιο την αυγή θα πάρω
και δίχως έρμα θα σαλπάρω,
πέρα μακριά, στους πέρα τόπους,
αλάργα από θεούς κι ανθρώπους.
Μια έρημος έμεινε δική μου,
για να τελειώσω τη ζωή μου.
Έτσι το αντίο μου ας ειν’ γραμμένο. [B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-07-2018