Μια φλογέρα σε ρυθμό βρόχής

Δημιουργός: john_karaha, ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΗΝΟΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μηλίτσες νιόνυφες πλένουνε τα σκουτιά τους
στην άκρο ποταμιά. Με τα μικρά τα δάχτυλα
σηκώνουν τα ταβάνια στα φτωχόσπιτα
και ανοίγουνε την άνοιξη τα παραθύρια του ήλιου.

Όταν οι ίσκιοι απ' τα αγκωνάρια ξύνουν
την πλάτη της οξιάς και των κέδρων ,
αυγατίζει το ψωμί και τα λαγήνια με το λάδι,
και το τραπέζι ανέγγιχτο να το βλογά η μάνα.

Σε βλέπουμε στους κάμπους με το ζερβί το χέρι,
γυμνό να μας τυλίγει .
Κι απέ το μεσημέρι , σταυρώνεις το ψωμί,
με το μαχαίρι.

Πάνω στα δένδρα πελεκάν μικρά περιστεράκια,
περνάνε το πευκόδασο με τον αποσπερίτη.

Κι είναι ελαφρύ το πέρασμα της παναγιάς ,
όταν τα σπίτια κλείνουνε στη νύχτα,
και είναι όλα μέσα καθαρά και ήσυχα,
μα πάνω από τον ύπνο μας στέκει
κυρά η γαλήνη.

Τι χρώμα να έχει ο αγέρας το ξημέρωμα ,
ο΄ταν γυρίζουν οι λαγοί μες τα λαγούμια τους,
τι αχ να βγάζει το τριαντάφυλλο ο'ταν
το δειλινό του κόβουμε το μίσχο του,
τι μυστικά να λέει η νύχτα στο ξημέρωμα
κι ο μαλαματένιος άγγελος στον ίσκιο μας.

θυμάται η Καπετάνισσα το πυροφάνι,
τους τρατάρηδες , και τα αργυρά απογεύματα,
της θαλασσοφαμίλιας .
Η αρραβωνιαστηκές το χάραμα σκαλίζουνε το αλάτι,
κι από το πέλαο πέρασαν ξεχτένιστες γοργόνες.

Νυχτέρια κάνουν ναυτική στην πλάτη της μπουνάτσας,
κι από τις βίγλες γνέφουνε στις μοσχοθυγατέρες,
νησιώτισσες αμίλητες σκυφτές στο χαγιατάκι,
δαγκώνοντας τα χείλι τους διαβάζουν το βαγγέλιο.

Φλουριά αλμυροπότιστα κρεμάσανε στης παναγιάς
το εικόνισμα και τα στα μαλλιά τους δέσανε
της αστραπής την άκρη .
Μανταλωμένος ο καημός πίσω απ' το παραθύρι,
κόβει την φλέβα της σιωπής με της αυγής
το αδράχτι.

Κουβεντολόι της μέλισσας και της κυρά τρυγόνας,
έννοια σου εγώ είμαι δω κι έλα να στήσουμε
χορό να σκάσουμε το χάρο,
με το βιολί του τζίτζικα και τη βοσκό φλογέρας.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-11-2018