Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
I

I

Δημιουργός: βενετσιάνικη. μάσκα, Ελένη

η έκφραση και η δημιουργία χρειάζεται να διατηρούν έναν βαθμό μυστικότητας, αλλιώς χάνουν την γοητεία τους και ο άνθρωπος την έμπνευση.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πάντα ήθελε να έχει το δικό της δωμάτιο, το δικό της σπίτι, τον δικό της χώρο τέλος πάντων. Στο πατρικό της δεν είχε ποτέ τον χώρο της. Δεν μπορούσε ποτέ να κλείσει την πόρτα του δωματίου της για πάνω από 10 λεπτά, γιατί η μητέρα μπαινοέβγαινε όποτε ήθελε και για ό,τι ήθελε. Έπρεπε πάντα να έχει πρόσβαση και καθαρό οπτικό πεδίο για εποπτεία. Το σπίτι ήταν δικό της και οι άλλοι απλά βρίσκονταν εκεί χωρίς να υπάρχει πραγματικός χώρος για αυτούς. Η σαλοκουζίνα της έπρεπε να είναι πάντα στην εντέλεια για τον κόσμο που μπορεί να ερχόταν, αλλά ποτέ δεν ερχόταν, και οι υπόλοιποι να κάθονται χωρίς να αφήνουν το αποτύπωμά τους. Το μπάνιο της έπρεπε να αστράφτει και οι υπόλοιποι να το χρησιμοποιούν χωρίς να αφήνουν πίσω τα ίχνη τους. Και όλα έπρεπε να γίνονται με την δική της μονάδα μέτρησης του χρόνου, με την δική της σειρά και με έναν τρόπο που να ανταποκρίνεται στα δικά της κριτήρια.

Τα υπνοδωμάτια των παιδιών ήταν και αυτά δικά της. Δεν ήταν χώρος για παιχνίδι, για μυστικά, φαντασίες, αναζητήσεις και ανακαλύψεις. Δεν ήταν χώρος έκφρασης και δημιουργίας. Ήταν η δική της εικόνα περιοδικού διακόσμησης και οι υπόλοιποι άψυχα μοντέλα.

Όμως της Α της άρεζε να κλείνεται στο δωμάτιό της. Δεν έκανε τίποτε το φοβερό ή κάτι ένοχο που απαιτούσε μυστικότητα. Της άρεζε να ξαπλώνει ανάσκελα στο πάτωμα και να κοιτάζει το ταβάνι. Θυμάται το χαλί της τώρα. Ήταν κίτρινο και χουχουλιάρικο. Η κουρτίνα στην μπαλκονόπορτα ήταν διάφανη και γεμάτη με λουλούδια. Της άρεζε το γούστο της μητέρας και συμφωνούσαν σε πολλά. Μόνο που για όλα υπήρχε ένα όριο που εμπόδιζε πολλά.

Εκεί ξαπλωμένη ανάσκελα στο κίτρινο χουχουλιάρικο χαλί με τα λουλούδια να κρέμονται στην κουρτίνα φανταζόταν ότι ξάπλωνε πάνω στον ήλιο. Φανταζόταν τον ήλιο σαν ένα φωτεινό, ζεστό, αμμουδένιο χαλί. Άκουγε μουσική από το σι ντι πλέιερ και χανόταν σε φαντασίες που δεν είχαν ακόμα πρόσωπα και συγκεκριμένες μορφές. Ήταν μονάχα αισθήσεις. Όπως όταν νιώθεις την ζεστασιά του ήλιου συνοδευμένη από απαλό αεράκι και φαντάζεσαι πως όλες οι όμορφες στιγμές θα έχουν αυτήν την αίσθηση. Αναμνήσεις δεν είχε ακόμα για να ονειροπολήσει. Δεν είχε ζήσει ακόμα τον έρωτα, κι όμως ήταν μονίμως ερωτευμένη. Ήταν δεν ήταν 13 χρονών.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-05-2019