Εις εμαυτόν

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κι όπως κοκκινίζει θαρρείς η μεγάλη ερημιά
Ματώνει θυμωμένο το ατέλειωτο σου καλοκαίρι
Το τραγούδι σου πυροτέχνημα ακούγεται δυνατά
Απ’ έξω τα μεσάνυχτα λόγχη βαστούν στο χέρι

Άκαμπτα τα γόνατα αδέξια μπλέχτηκες με μύθους
Λάθος του κόσμου τούτου το άφταιγο σου ριζικό;
Μπές στο λουτρό το βάρος ξέπλυνε του στήθους
Για το χατίρι σου εγώ θα γονατίσω να προσευχηθώ

Έξοχη διάσταση πάλι ξεχνάς πάλι ξεχνιέσαι
Και μένεις μόνος με τα πλούτη σου ποδοπατημένα
Απ' τα κλειδιά ενός δήθεν παράδεισου κρατιέσαι
Και με κείνη τη χαρά που δίνουν τα σκουριασμένα

Τι πια λυγίζει τη ζωή σου και τα μάτια σου
Δείξε το περήφανα κι αυτό να τραγουδήσεις
Εγώ κάθε φορά ξαναγυρνώ κοντά σου στα κομμάτια σου
Εσύ στρέψε τη μορφή σου προς τον ήλιο μην αργήσεις

Αν θέλεις πάλι κοίταξε στον μαγικό καθρέφτη
Αθέατος θα βλέπεις αυθεντικές σκηνές του τρόμου
Μα και της Δύσης τ'αστεράκι που δεν πέφτει
Ύστερα σήκωσε κεφάλι και τρέξε στο φώς του νύχτιου δρόμου

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-06-2019