Μεγαλώσαμε στις σκιές...( Αφιερωμένο ) Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ Καλημέρα φίλοι μου, είπα να ανεβάσω ένα ερωτικόν...μα δεν θέλω. Σας ευχαριστώ πάντα το σημερινό είναι αφιερωμένο στα αδέλφια μου. Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info ..................................Μεγαλώσαμε στις σκιές
...........Στη συλλογή,( Μες στη σπηλιά αγιοκέρι )
Αφιερωμένο στα αδέλφια μου, Τάκη, Βενετσιάνα, Σπύρο και στην Μεταξία μου εκεί
ψηλά στα περβόλια.
Με έχειν δέκα γίδια
προίκα σε μαλάματα
και απουσία τόση.
Όλα να τα σκοτώσει.
Με έχειν ξέρα, λυγαριά
μια κορομηλιά στο κήπο
γύρω, γύρω αγκινάρες.
Σαν ανθίζαν μυγδαλιές
έλεγες, κάπου ανήκω.
Στα λιθάρια και στα ρείκια
στα στουρνάρια της ζωής.
Τα ξυπόλυτα μας πόδια.
Είχανε σταυρό πληγής.
Και..έβρεχε ερημιά! Θεέ μου.
Στη σπηλιά στο μαρμαράκι.
Με μια μάνα ορφανή
και τριγύρω όλοι Δράκοι.
Είχαμε ψωμί με λάδι
κι` ούτε έβλεπε ο θεός.
Πως δεν είχαμε ένα χάδι!!
στο ανύπαρκτο μας βιος.
Ήταν κείνη η μορφή.
Ένας γίγαντας του κόσμου!
που δεν είχε προσευχή
μήτε ένα κλωνάρι δυόσμου.
Ξέρα, πέτρες, το Βουλκάνο
σύκα, στάρι και ελιές
μεις δεν είχαμε ουρανό
Μεγαλώσαμε στις σκιές
Έβρεχε,,όλα τα χρόνια.
Ο πατέρας είχε φύγει.
Το τσεμπέρι μαύρο αιώνια.
Απ` τους λύκους να ξεφύγει.!
Είμαστε μικρά κρινάκια.
Πως να κρυφτείς απ` τα παιδιά?
Ποιός κουβάλαγε φαρμάκια
και μια θλίψη στη ματιά!!
Μάνα μου, καλή μας μάνα.
Που δεν γέλαγες ποτές.
Κι` ήταν δίπλα η καμπάνα
οι προστάτες κι οι ληστές!!
Δια σιδήρου χαραγμένη
η παιδική μας η ψυχή.
Μα..είχαμε όλα μια περφάνια!!
Που την είχες, Μάνα, εσύ.
Κι` άνθισε η ροδιά στο κήπο
άνθιζαν οι μυγδαλιές.
Έβγαζαν φύλλα οι μουριές.
Κι` ήτανε τα χέρια σου!!
Όλα τα κομποσκοίνια
όλες οι προσευχές.
Ας μην γέλαγες συ Μάνα
κι` ας μην είχαμε καμπάνα!
Ας` μην είχαμε Παπά,
νεωκόρο, ψάλτη,
ταπεινό καντηλανάφτη!
Είχαμε μεις φυλαχτό.
Της Βουλκανιώτισσας τα άνθια
να πατούμε, βάτα, αγκάθια.
Και έτσι θαρρώ πως ζήσαμε
και ψηλώσαμε σαν κρίνα.
Τη Μάνα μας φιλήσαμε!!
Σαν είχε πια γεράσει,
Κι` όλα ξεδιψάσαμε
Μες του Θεού,
το τάσι.
15-11-2019
Αδαμοπούλου Γεωργία Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-11-2019 | |