κρυφός φάκελος

Δημιουργός: horseman, Στέλιος Κοντοδήμος - horsemans

Από τις διαδρομές της Ψυχής μου...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κάπου ψηλά θωρούσα κι έπαιζα μ' τα αστέρια...
Προκαλούσα την λάμψη τους που χανόταν στ' άπειρο...
Φλέρταρα την ζωή μου μέσα απ' την δική τους...
Έτρεχα μπροστά τους κι μ' ακολουθούσαν...
Άπλωνα τα χέρια μου σχηματίζοντας μιαν αγκαλιά...
Τα καλούσα και φώλιαζαν μές' σε αυτήν...
Μα το φως τους τρεμόπαιζε και δεν ζεσταινόμουν...
Ορθάνοιχτα τα χέρια μου τ' άφηναν και κυλούσαν ξανά στον κόσμο τους...
Και πάλι προχωρούσα ακούραστα χαμογελούσα και προκαλούσα...
Για το ποιο λαμπρό, το ποιο όμορφο, το ποιο ζεστό...

χανόμουν στον ουράνιο κόσμο τους...
Αναζητήσεις που ρουτίνιαζε το χαμόγελο ανάμεσα στο τρεμάμενο φως τους...
Είναι και κείνο που κρυβόταν συνήθως...
Πολλές βραδυές, πολλές απουσίες...
Εμφανιζόταν δειλά ξεχωριστά από τ' αλλά αστέρια...
Ξαφανιζόταν απότομα σαν τους κομήτες...
Μπροστά του κυνηγούσα την κρυφή του λάμψη...
Πότε δεν έψαξα την μορφή του...
Η ταυτότητα του κρυφή κι άγνωστη...

Η αγκαλιά κενή στις προκλήσεις μου...
Το φως του με τραβούσε κοντά του με υποσχέσεις...
Άνοιγε την δική του αγκαλιά και χανόταν...
Κι εγώ παράτησα τις αναζητήσεις μου κι έτρεξα στις δικές του...
Το θωρούσα ψηλά κι αναρριχόμουν...
Έτρεχα γω κι αυτό προσμονούσε στον δικό του κόσμο...
Ταξίδι στις άγνωστες πτυχές του που δεν θέλησα να μάθω...
Οδηγός η πίστη μου αίσθηση...
Τραβούσα κοντά του μηδενίζοντας αποστάσεις...
Με Γαλήνη προσμονούσα το άβατο της ζωής του...
Με ηρεμία καρτερούσα την μορφή του...

Η ύπαρξη παραδόθηκε στο μεγαλείο της λάμψης του...
Παρασύρθηκε στο ποιο όμορφο χαμόγελο...
Ο χρονος σταμάτησε να κυλά...
Κι ο χώρος μεταμορφωνόταν για τις δικές μας ανάγκες...
Οι ψυχές μας φτερούγιζαν ξέγνοιαστες κι έλαμπαν σαν Γαλαξίες...
Ένα ουράνιο Τόξο εισχώρησε τρυφερά και τις αγκάλιασε...
Τώρα όλο το σύμπαν σιωπά...
Μονάχα ανάσες ζεστές...
Και χτύποι με τις ωραιότερες μελωδίες...
Το χθες κρύβεται ντροπιασμένο γι' αυτά που δεν μπόρεσε να δώσει...
Οι στιγμές αναπληρώσαν τον χρόνο του παρελθόντος...
Μια άνοιξη ξεχωριστή σιγοτραγουδούσε...
Η αγάπη χόρευε τρυφερά με τον έρωτα και τον γλυκοφιλούσε...
Το όνειρο παραδόθηκε στην πραγματικότητα...
Το παραμύθι μεγαλούργησε στην αλήθεια της ζωής...
Οι πρωταγωνιστές ακούραστοι αφέθηκαν στο μεγαλείο...
Σε ρόλους που μέχρι χθες ούτε καν φαντάζονταν...
Η ζωή μεγαλούργησε σε μια ακρότητα υπέρβασης...
χωρίς στερήσεις και περικοπές...
Απλόχερα χάρισε ολάκερη την ύπαρξη της...
Σε συγκινήσεις που ο χρονος είναι αδύναμος να τις σβήσει...
Το αύριο φτωχό να τις σκιάσει...
Περήφανες θ' ατενίζουν με χρώματα το αύριο...
Και δεν θα σταματούν να ζωγραφίζουν με πάθος τις στιγμές μας...
..."Ψυχή μου"...

Στέλιος Κ.


Υ.Γ.Το έχω γράψει και το έχω δημοσιεύσει στις 21-08-2006
Αισθάνομαι μια πρόκληση ν' αφήσω ένα μικρό λιθαράκι δικό μου εδώ μέσα,στην αγκαλιά σας...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-08-2006