Συρία 1978 – Η επιστροφή Δημιουργός: CHЯISTOS P, soɯıpǝʇuǝd soʇsıɹɥɔ σας κουράζω... χωρίς φωτογραφίες, αναγκαστικά σας βάζω χίλιες λέξεις !.... Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info [Το παρακάτω απόσπασμα αποτελεί αφηγηματικό κείμενο γραμμένο για προφορικό λόγο, χωρίς καμία λογοτεχνική απαίτηση και γράφτηκε μόνο και μόνο για να υπάρχει και να διατηρηθεί στη μνήμη μου ως γεγονός που έζησα.
Ελπίζω πως κάποια στιγμή, μαζί με τις υπάρχουσες φωτογραφίες, θα δημιουργήσω μερικά πιο εκλαϊκευμένα λευκώματα με πολλές εικόνες και πολύ λιγότερα κείμενα. ]
Συρία 1978 – Η επιστροφή
Από μαθητής στο γυμνάσιο, θυμάμαι τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο έβγαζα στο κάτω χείλος ένα σπυράκι - άφθα, αλλεργικής προφανώς φύσεως, το οποίο ήταν πολύ ενοχλητικό και παρέμεινε εκεί για τουλάχιστον 10 με 15 μέρες ώσπου έφευγε μόνο του. Καμιά αλοιφή δεν το έπιανε και κανένα γιατροσόφι, αυτό παρέμεινε εκεί πέρα και μου χαλούσε τη μόστρα.
Ξεκινώντας το ταξίδι, ήδη από την Θεσσαλονίκη άρχισε να με φαγουρίζει το κάτω χείλος και κατάλαβα ότι θα έβγαζα αυτό το σπυρί. Ήταν τόσο κακό αυτό που μου συνέβαινε γιατί όλο το ταξίδι θα το είχα πάνω στο χείλος μου και θα με έκανε να αισθάνομαι άσχημα. Μέχρι να φτάσω στη Λαοδίκεια ήδη αυτό είχε εκδηλωθεί.
Με τον Άντελ κάναμε αρκετές βόλτες μέσα στην πόλη και κάτω στο λιμάνι, και για να το γνωρίσω εγώ αλλά να το δει και ο Άντελ που είχε χρόνια να επισκεφθεί την πόλη του.
Εκεί υπήρχαν κάποια καταστήματα που δεν τα είχα ξαναδεί στην Ελλάδα, και αυτά ήταν κάτι σαν μανάβικα που είχαν φρούτα με την διαφορά ότι δεν έφτιαχναν και πουλούσαν τους χυμούς και όχι τα φρούτα. Καθίσματα δεν είχε και τους δίνανε σε πλαστικό ποτήρι.
Τα μαγαζιά αυτά είχαν επίσης και μία συσκευή που δεν την είχα ξαναδεί, έναν αποχυμωτή καρότου που δούλευε περιστροφικά με πολύ μεγάλη ταχύτητα και βάζοντας το καρότο μέσα το έτριβε και ξεχώριζε τον χυμό από το ξυλώδες υπόλοιπο φρούτο που ήταν κονιορτοποιημένο.
Ήταν τόσο νόστιμος ο χυμός καρότου που έπινα τουλάχιστον πέντε με επτά ποτήρια την ημέρα, όσο κρατούσε η βόλτα μας στην πόλη. Το αποτέλεσμα ήταν, σαν από θαύμα, το σπυρί που είχα στο χείλος να εξαφανιστεί μέσα σε τρεις-τέσσερις μέρες, και το κυριότερο, να μην το ξαναβγάλω ποτέ στην υπόλοιπη ζωή μου. Αυτό ήταν κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, η δύναμη δηλαδή του καρότου να θεραπεύσει για πάντα την αλλεργική εμφάνιση του σπυριού.
Περιφερόμενοι μέσα στην πόλη της Λαοδίκειας, ο Άντελ είχε την ευκαιρία να συναντήσει παλιούς τους συμμαθητές που είχε να τους δει πολλά χρόνια και οι οποίοι είχαν διάφορες επιχειρήσεις ή εμπορικά καταστήματα. Στις επισκέψεις αυτές που κάναμε στα μαγαζιά, αν μας άρεσε κάτι το ψωνίζαμε και μάλιστα σε πολύ καλές τιμές.
Έτσι μεταξύ άλλων που θυμάμαι είχα αγοράσει δύο γυναικείες βελούδινες κελεμπίες με έντονα χρώματα και ωραιότατα σιρίτια και δαντέλες, διάφορα άλλα αραβικά μικροτεχνουργήματα σαν ενθυμήματα κάποια ήδη λαϊκής τέχνης και μεταξύ άλλων ένα μηχανηματάκι που μου προξένησε εντύπωση και προκαλούσε πολύ γέλιο. Ήταν ένα παιδικό παιχνίδι που αποτελούνταν από ένα πλαστικό μίνι γραμμόφωνο με μπαταρία και είχε έναν υποτυπώδη μικρό δίσκο. Ο μηχανισμός ενεργοποιούνταν με ένα μεγάλο κουμπί και τότε έπαιζε ο δίσκος. Όλο αυτό το παιχνίδι ήταν μέσα σε ένα υφασμάτινο κλειστό σακουλάκι και ο καθένας που το έπαιρναν στα χέρια και το περιεργαζόταν άθελά του πατούσε το κουμπί και το ενεργοποιούσε. Τότε ακουγόταν τρανταχτά, ξεκαρδιστικά και δαιμονισμένα γέλια «χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!!!» που ήταν το περιεχόμενο του δίσκου και που τρόμαζαν τον κάτοχό του.
Στην επιστροφή λοιπόν, μετά τα επεισόδια που είχαμε στα σύνορα, κάναμε ένα όμορφο ταξίδι από την Αλεξανδρέττα μέχρι την Κωνσταντινούπολη όπου κοιμόμασταν σε όλη τη διαδρομή. Στην Κωνσταντινούπολη θελήσαμε να χαλαρώσουμε και αποφασίσαμε να μείνουμε μια-δυο μέρες να επισκεφτούμε κάποια αξιοθέατα. Μεταξύ αυτών ήταν η Αγία Σοφία και το Μπλε Τζαμί που είναι το ένα απέναντι από το άλλο και βρισκόμενος κανείς στο πάρκο ανάμεσα τους μπορεί να τα συγκρίνει. Επισκεφθήκαμε επίσης τον παρακείμενο Βυζαντινό Ιππόδρομο, και το Καπαλί Τσαρσί, την σκεπαστή αγορά πού έχει κάποιες χιλιάδες μικροκαταστήματα μέσα σε ένα πολυδαίδαλο κτίσμα με πολλούς θολωτούς δρόμους, κατεβήκαμε δίπλα από το τείχος και πήγαμε στην γέφυρα του Γαλατά στον Κεράτιο και μετά ανεβήκαμε τον δρόμο που οδηγεί προς την πλατεία Ταξίμ (Πέραν).
Εκεί, χωρίς να το θέλουμε, πέσαμε πάνω στα πορνεία της Κωνσταντινούπολης πού ήταν σε μία αδιέξοδη και ελεγχόμενη περιοχή, με πύλη και αστυνομικό φυλάκιο. Στο σοκάκι αυτό, αριστερά - δεξιά ήταν τα διάφορα «μαγαζιά» των δύο - τριών ορόφων, όπου ο καθένας πήγαινε και έκανε την «δουλειά» του. Ήταν μία βόλτα πάντως με πρωτόγνωρο ενδιαφέρον και βλέπαμε κάτω στο ισόγειο των μαγαζιών τις διαθέσιμες γυναίκες -συνήθως ημίγυμνες- και απέξω τους ματάκηδες (κι εμείς... κι εμείς...) που περισσότερο πήγαιναν για το οφθαλμόλουτρο και όχι για την σεξουαλική τους ανάγκη που εκτελούνταν στους επάνω ορόφους..
Η μετάβαση μας στην Ελλάδα ήταν με τρένο, όπου βγάλαμε εισιτήρια μέχρι την Αλεξανδρούπολη. Πραγματικά έτσι και έγινε, δεν κατεβήκαμε για νέο εισιτήριο και συνεχίσαμε μέχρι τη Θεσσαλονίκη χωρίς να πληρώσουμε.
Σχεδόν πάντα, όταν ξεκινούσα ένα ταξίδι, δεν ενημέρωνα ποτέ τους δικούς μου για το τι θα έκανα και που θα πήγαινα. Αυτό το έκανα γιατί αν μάθαιναν το πραγματικό και ριψοκίνδυνο δρομολόγιο του ταξιδιού μου, δεν θα μου το επέτρεπαν ποτέ, και αν τελικά μου το επέτρεπαν, η αγωνία τους θα ήταν τεράστια μέχρι να επιστρέψω. Στο ταξίδι φερ’ ειπείν στο Σουδάν, δεν τους είπα τίποτε ότι θα είμαι εκτός Ελλάδος, παρά μόνο τους είπα ότι θα έκανα διακοπές σε κάποιο νησί στις Κυκλάδες. Αν χανόμουνα σε κάποιο σημείο της Σαχάρας, οι γονείς μου θα με ψάχνανε ακόμα σε κάποια θάλασσα μέσα στο Αιγαίο..
Αυτή τη φορά όμως, είχα ενημερώσει για το πού θα πήγαινα, την αδερφή μου Ευαγγελία και δεν θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά γιατί μέναμε μαζί στο ίδιο διαμέρισμα στην οδό Ύδρας στη Θεσσαλονίκη. Για αυτή άλλωστε την εχεμύθεια της είχα αγοράσει και μία κελεμπία που θα της την έκανα δώρο όταν θα επέστρεφα.
Δεν είμαι άνθρωπος λεπτός και ντελικάτος.. Η συμπεριφορά μου πολλές φορές είναι άγαρμπη αλλά όμως το κάνω για να κρατήσω τα μπόσικα στις παράτολμες επιχειρήσεις που αναλαμβάνω.
Έτσι λοιπόν, θεωρώ τον εαυτό μου περισσότερο «άγριο» παρά ευγενικό, αλλά αυτό βέβαια, εξαρτάται από την κάθε περίσταση. Μου αρέσει να κάνω πλάκες και φάρσες στους φίλους μου αλλά σε γεγονότα που στο τέλος και άμεσα όλοι θα γελάμε.
Σκέφτηκα επιστρέφοντας στην Θεσσαλονίκη νύχτα πιά, και φτάνοντας στο σπίτι, να κάνω μία μικρή πλακίτσα στην αδερφή μου, έτσι για το «καλωσόρισα», αν βέβαια ήταν στη Θεσσαλονίκη. Μπήκα στο σπίτι, ήμουνα μόνος, το ψυγείο ήταν σε λειτουργία, και αφού συνήλθα λιγάκι, άρχισα να περιεργάζομαι το μηχανηματάκι εκείνο με τα γέλια, γιατί μου είχε κάνει πολύ εντύπωση.
Την είχα συνηθίσει την αδερφή μου Ευαγγελία στις πλάκες και έτσι αυτή θα ήταν μία, που επιπλέον θα συνοδεύονταν με την χαρά της επιστροφής μου.
Ήμουνα στην κουζίνα που ήταν ακριβώς δίπλα στην εξώπορτα του διαμερίσματος, όταν άκουσα το κλειδί να μπαίνει στην κλειδαριά. Έσβησα αμέσως το φως και ανέβηκα πάνω στον πάγκο της κουζίνας κρατώντας τον μηχανισμό.
Με το που άνοιξε η πόρτα και άναψε το φως του διαδρόμου, εγώ πετάχτηκα από τον πάγκο της κουζίνας μέσα στο ημίφως, ενεργοποιώντας τον μηχανισμό με τα σατανικά γέλια «χαχαχαχαχαχαχαχα !!!) και έπεσα πάνω στην αδερφή μου Ευαγγελία σαν καλικάντζαρος.
(παύση)
Ήμουνα τυχερός που η αδερφή μου δεν πέθανε εκείνη τη στιγμή από καρδιακή προσβολή, όχι τόσο από την τρομάρα που πήρε, αλλά από τον συνδυασμό με την αγωνία και την φόρτιση που είχε περάσει όσο εγώ ήμουνα στη Συρία και έψαχνε απεγνωσμένα κάποια είδηση από μένα και που βέβαια δεν την είχε..
Η χαρά ήτανε όμως μεγαλύτερη από το σοκ. Φτιάξαμε πατάτες με αυγά τις φάγαμε και τις ευχαριστηθήκαμε, γελάσαμε κι αρχίσαμε να συνομιλούμε για τις εντυπώσεις του ταξιδιού...
-.-
Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-01-2020 | |