Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
Πλησιάζοντας τον προορισμό

Πλησιάζοντας τον προορισμό

Δημιουργός: CHЯISTOS P, soɯıpǝʇuǝd soʇsıɹɥɔ

βιωματικές αναμνήσεις που δεν έχουν την απαίτηση λογοτεχνικού κειμένου. ... ευχαριστώ για την υπομονή σας !....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το παρακάτω είναι ένα μικρό απόσπασμα του ταξιδιού. Φωτογραφίες έχω αναρτήσει στο Facebook.
.
.
Σουδάν - πλησιάζοντας τον προορισμό (Μέρος τρίτο)

(απόσπασμα)

Από τη στιγμή που φτάσαμε στη wadi halfa με το ποταμόπλοιο, μέχρι να φύγουμε με το τρένο, μεσολάβησαν για εμάς τέσσερις μόλις μέρες σε αντίθεση με άλλους που περίμεναν πάνω από 25.. Ο λόγος της μεγάλης αυτής καθυστέρησης του τρένου ήταν οι πλημμύρες στον Νείλο, που κατά πάσα πιθανότητα είχαν καταστρέψει κάποιες γέφυρες που έπρεπε να επισκευαστούν ή να ξαναγίνουν.
Ο σταθμός στη wadi halfa είχε βαγόνια αλλά δεν υπήρχε μηχανή. Τα βαγόνια αυτά είχαν ήδη καταληφθεί από τους προηγούμενους ταξιδιώτες και έμεναν εκεί μέχρι να έρθει το τρένο και τους πάρει. Εμείς που ήμασταν από τους τελευταίους ταξιδιώτες δεν βρήκαμε βέβαια θέση μέσα στα βαγόνια, ούτε καν και στους διαδρόμους, έτσι η μόνη λύση αν θέλαμε να ταξιδέψουμε ήταν να ανέβουμε στην οροφή του τρένου όπως και έγινε με μένα και με πολλούς άλλους.
Ο ερχομός της μηχανής του τρένου αντιμετωπίστηκε με τεράστια ανακούφιση από όλους μας, Έτσι λοιπόν επιβιβαστήκαμε όλοι σε όποια θέση βρίσκομαι στο τρένο που ξεκίνησε άμεσα αφήνοντας πίσω την σκληρή μα φιλόξενη wadi halfa.
Την φίλη μου Ηρώ, σαν γυναίκα που ήταν της παραχώρησαν μια θέση μέσα σε κάποιο βαγόνι. Εγώ, βρήκα και εγώ μία θέση πάνω στην οροφή ενός βαγονιού.

Η επικοινωνία του συνοριακού αυτού χωριού του Σουδάν προς τον έξω κόσμο είχε δύο μόνο επιλογές : Προς νότο για την πρωτεύουσα Χαρτούμ ήταν μόνο σιδηροδρομικά μέσω της ερήμου, και προς τον βορρά για το Ασουάν της Αιγύπτου μόνο με το ποταμόπλοιο.
Οδική σύνδεση δεν υπήρχε, παρόλα αυτά υπήρχαν κάποια τζιπ που ταξίδευαν μέσα στην έρημο χωρίς δρόμο και με μόνο οδηγό την πυξίδα. Ακόμα και σήμερα δεν υπάρχει οδικός δρόμος δια μέσου της ερήμου, παρά μόνο η οδική επικοινωνία γίνεται παραπλεύρως του Νείλο που αυτή όμως πολύ μεγάλη διαδρομή με τεράστια παράκαμψη για να φτάσεις στον προορισμό σου το Χαρτούμ.
(Σημείωση : Η οδική σύνδεση που υπάρχει σήμερα, 40 χρόνια μετά, για το Χαρτούμ είναι 1.000 km και το αυτοκίνητο κάνει περί τις 12 ώρες)
Η σιδηροδρομική σύνδεση, που μόνο αυτή υπήρχε το 1977, περιλάμβανε δύο τμήματα : ένα ηπειρωτικό μέσα από την έρημο μέχρι η γραμμή να ξανασυναντήσει τον Νείλο, που ήταν μία απόσταση γύρω στα 400 km στην πρώτη πόλη Abu Hamad, χωρίς καμία στάση, κανένα χωριό, παρά μόνο κάποια ακατοίκητα υποτυπώδη φυλάκια ελέγχου της γραμμής, και μετά, το παραποτάμιο τμήμα που ήταν άλλα 600 περίπου χιλιόμετρα μέχρι το Χαρτούμ.

Το τρένο ήταν βασανιστικά αργό γιατί είχε πάρα πολλά βαγόνια, Έτσι το ταξίδι αυτό των χιλίων περίπου χιλιομέτρων το έκανε σε πάνω από 48 ώρες.
Εγώ είχα τακτοποιηθεί μία χαρά πάνω στην οροφή του τρένου -και λέω μία χαρά και δυο τρομάρες ! - Υπήρχε πάντα ο κίνδυνος να πέσω κυρίως τα βράδια όταν κοιμόμουν με τα πόδια από τη μία πλευρά του τρένου και με τα χέρια από την άλλη. Το μεσημέρι η ζέστη ήταν αφόρητη και ο καυτός αέρας έφερνε την ψιλή άμμο πού κολλούσε πάνω στον ιδρώτα του προσώπου μας. Αυτή γινόταν κανονική επίστρωση λάσπης γύρω από το στόμα και στις κόγχες των ματιών. Αντίθετα τη νύχτα έκανε φοβερό ψοφόκρυο πού ήταν σχεδόν αδύνατο να κοιμηθούμε.

Κάθε τόσο κατέβαινα από την οροφή για να μπω μέσα στο βαγόνι και να δω τι κάνει η Ηρώ, η οποία ήταν σε πραγματικά άθλια κατάσταση. Όλα σε αυτό το ταξίδι της είχαν της είχαν ξεκινήσει στραβά,
Από τις ενοχές που είχε γιατί άφησε τη γιαγιά της σχεδόν ετοιμοθάνατη για να κάνει αυτό το ταξίδι, από την τρομάρα της όταν με είδε να καταρρέω στο Κάιρο, από την απόγνωση που αισθάνθηκε όταν αντιλήφθηκε να κατουράει αίμα στο ξενοδοχείο μέχρι την πείνα, την εξαθλίωση και την αβεβαιότητα του τί μέλει γενέσθαι στον σταθμό που περιμέναμε το τρένο κοιμώμενη στην παγωμένη άμμο, και τώρα που ταξίδευε έχοντας γίνει ψυχολογικό κουρέλι σε ένα ταξίδι που φαινόταν ατέλειωτο.
Εκεί τότε έκανα το σφάλμα να τις εκμυστηρευτώ πώς δεν ήμουνα σίγουρος για το εάν ο φίλος μας Καμάλ ήταν ενήμερος ότι εμείς θα πηγαίναμε στο Χαρτούμ να τον επισκεφτούμε. Και αυτό γιατί απέστειλα γράμμα στον Καμάλ σχεδόν την τελευταία μέρα πριν φύγουμε από Ελλάδα. Δεν το είχα κάνει νωρίτερα γιατί δεν ήμουν σίγουρος ότι τελικά θα εκτελούσαμε αυτό το ταξίδι. Προφασίστηκα πως ήθελα να κάνουμε έκπληξη στον φίλο μας...
Εκεί ήταν που η Ηρώ έγινε έξαλλη και ξέσπασε εναντίον μου. Το πήρε εντελώς ανάποδα (και είχε βέβαια απόλυτο δίκιο μετά από τέτοια κακή έκβαση του ταξιδιού), έριξε όλα τα βάρη σε μένα για την κατάντια της, πίστευε πως δεν θα τα καταφέρει και ότι θα πεθάνει στο δρόμο. Όλα αυτά την είχαν καταβάλει πάρα πολύ και είχε κάθε λόγο να μου κρατάει κακία τόσο που να μην θέλει πλέον την συναναστροφή μαζί μου για το υπόλοιπο του ταξιδιού.
Μα ούτε και εγώ ήμουνα σε καλύτερη κατάσταση, όμως έπρεπε να δείξω σθένος και να περισώσω όσα μπορούσα.
Προσπάθησα να είμαι όσο περισσότερο δίπλα της να της δίνω θάρρος και να την παρηγορώ, όμως αυτό κάθε φορά λειτουργούσε εντελώς ανάποδα και δημιουργούνταν χειρότερα αποτελέσματα. Οι ευγενικοί ντόπιοι κύριοι που ήταν μέσα στο ίδιο βαγόνι και που της είχαν παραχωρήσει τη θέση, μη γνωρίζοντας ακριβώς τι συνέβαινε και βλέποντας τον εκνευρισμό της Ηρώς που συχνά ξεσπούσε σε κλάματα, πίστεψαν ότι η αιτία είμαι αποκλειστικά εγώ, ότι κάτι κακό έχω να της κάνω και στράφηκαν εναντίον μου με άγριες διαθέσεις...

Το ταξίδι μέσα στην έρημο ήταν ανυπόφορο. Μπροστά, αριστερά, δεξιά και πίσω ήταν ένα απέραντο κίτρινο ίσιωμα από άμμο, και κάποια τηλεγραφόξυλα παράλληλα με την γραμμή. Εκεί αν έπεφτες από το τρένο θα σε έβρισκε την επόμενη εβδομάδα το επόμενο τρένο, αν βέβαια ήσουν ακόμη ζωντανός.
Οι ώρες ήταν σταματημένες και μας θέριζε η πείνα, η ζέστη, η δίψα και το κρύο.
Στις 48 ώρες του ταξιδιού πάνω στην οροφή του τρένου, δημιούργησα κάποιες γνωριμίες με αφρικανούς. Οι άνθρωποι με βλέπανε με περιέργεια καθώς ήμουν ο μοναδικός λευκός πάνω στην οροφή του τρένου, όμως δεν μπορούσα να συνεννοηθώ και πολλά πράγματα Τα κολλυβογράμματα μου στα αραβικά ελάχιστα και τα περισσότερα ήταν τυποποιημένα και τα είχα γραμμένα από την Ελλάδα με τις φράσεις που θα μου χρειαζόταν.
Έλα ντε όμως που η θεία πρόνοια βοηθάει και εμένα τον ...κατεργάρη ! Πάνω στην οροφή του τρένου, ένας κατάμαυρος Σουδανός ήξερε ελληνικά ! Μου είπε δούλευε σε ελληνικό καράβι. Αυτό με χαροποίησε ιδιαίτερα γιατί τουλάχιστον θα είχα έναν που θα μπορούσα συνεννοηθώ και να ζητήσω βοήθεια, μια και τον Μιργκάνι δεν τον είχα ξαναδεί από τότε που κατεβήκαμε από το ποταμόπλοιο.

Παρ’ όλα αυτά οι σχέσεις μου με την Ηρώ επιδεινώνονταν ακόμη περισσότερο. Όταν κατέβαινα να μπω στο βαγόνι οι ντόπιοι που ήταν μαζί της, έρχονταν και με απωθούσαν να βγω έξω από αυτό. Εγώ επέμενα και με βιαιότητα προσπαθούσα να μπω μέσα για να πλησιάσω την Ηρώ. Αυτή όπως εξαγριώνονταν ακόμη περισσότερο... και εκεί συνέβη κάτι που θα μπορούσε να ήταν μοιραίο για μένα για την ζωή μου. Με έσπρωξαν δυνατά πέταξαν έξω από το βαγόνι και έπεσα στην άμμο ενώ το τρένο ήταν εν κινήσει.
Δεν ξέρω αν θα ειδοποιούσε κάποιος για να σταματήσει το τρένο, ευτυχώς εγώ δεν είχα χτυπήσει και έτσι αφού σηκώθηκα μπόρεσε και ανέβηκα σε ένα από τα επόμενα βαγόνια που ακολουθούσαν. Έφτασα πάλι στην οροφή και πηδώντας από βαγόνι σε βαγόνι πήγα ξανά στη θέση μου, όπου διηγήθηκα στον Σουδανό με τα Ελληνικά τι μου συνέβη. Αυτός το μετέδωσε στην παρέα του και όλοι έγιναν έξω φρενών από τη συμπεριφορά των συμπατριωτών που ήταν μέσα στο βαγόνι. Αν δεν επέμενα τελικά πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και ότι δεν έχω τίποτα μαζί τους και ότι τελικά μόνος μου γλίστρησα και έπεσα από λάθος μου, ίσως να γινόταν σύρραξη και δεν ξέρω τί κατάληξη θα μπορούσε να είχε. Οι μεν θα υποστήριζαν την κοπέλα, οι δε θα υποστήριζαν εμένα. Ευτυχώς, το περδίκλωσα το πράγμα, πάλι καλά που δεν είχα χτυπήσει, αλλά οι σχέσεις μου με την Ηρώ διακόπηκα οριστικά και αναγκαστικά.

Μετά από πόσες ώρες, το τρένο άρχισε να μπαίνει σιγά-σιγά στην πρώτη πόλη μετά από 400 km που ήταν δίπλα στο Νείλο και λέγονταν από Abu Hamed.
Επιτέλους γύρω από το τρένο σπίτια και κόσμος. Κατέβηκα από το βαγόνι για να πάρω κάτι να φάω που ήμουν θεονήστικος και κυρίως να πάρω νερό που είχα κορακιάσει.
Το βαγόνι δεν θα έφευγε άμεσα. Έτσι λοιπόν, βρήκε την ευκαιρία να κάνω κάτι που ήταν εξαιρετικά επείγον και αναγκαίο για την κατάσταση που ήμασταν. Πήρα τηλέφωνο στο σπίτι του Καμάλ στο Χαρτούμ. Μου απάντησε στα αραβικά μία γυναικεία φωνή και έκανα τον διάλογο που είχα γραμμένο από την Ελλάδα. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά στην τηλεφωνική συνδιάλεξη είχε επιτυχία.
--Καμάλ μπετ ? (το σπίτι του Καμάλ ;)
--Άιουα. ! (ναι !)
--Ουένου Καμάλ ? (πού είναι ο Καμάλ ;)
--Ιντα μίνου ? (ποιός είσαι ; )
--Άνα Χρήστος μιν αλ Υουνάν !... (Είμαι ο Χρήστος από την Ελλάδα)
Εκεί βγαίνει η ανδρική φωνή και μου λέει
--Πού είσαι ρε μ***** ; (Πού είσαι ρε μ***** ;)
Του απάντησα ότι έρχομαι με το επόμενο τρένο πού θα φτάσει το Abu Hamed.στο Χαρτούμ και έκλεισα την μικρή μας συνομιλία.

Πλέον ήμουνα περιχαρής γιατί μου έφυγε ένα τεράστιο βάρος και μία μεγάλη αγωνία που είχα μέσα μου και επέστρεψα προς τα βαγόνια του τρένου πιστεύοντας πως πιθανόν να βρω πλέον κάποια θέση. Όμως εξακολουθούσαν να είναι ασφυκτικά γεμάτα και έτσι πήρα ξανά την άγουσα και ανέβηκα πάλι πάνω στην οροφή του τρένου.
Εκεί καθώς περίμενα πότε επιτέλους θα ξαναξεκινήσει, κοιτάζω κάτω και ανάμεσα στον κόσμο ξεχωρίζω κάτι απίστευτο : Μία φυσιογνωμία που μου φαίνονταν πάρα πολύ γνωστή. Κοιτάζω καλύτερα, ε, δεν αμφέβαλα καθόλου πως ήταν αυτός !
--Ταόνα, του φωνάζω.
Γύρισε και κοίταξε προς το μέρος μου μα δεν αντέδρασε γιατί προφανώς δεν αντιλήφθηκε από πού έρχεται η φωνή.
--Ταόνα, του ξαναφωνάζω. Κοιτάζει προς το μέρος μου, --Χρήστο, μου λέει. --Τι ζητάς εσύ εδώ ; --Εσύ Τι ζητάς εδώ, του απαντάω. Δύο Ξένοι στην ίδια πόλη. Εγώ από την Ελλάδα και συναντήθηκα με τον Ταόνα τον φίλο και ποδηλατοσύντροφο που σπούδαζε ιατρική στην Θεσσαλονίκη και πού κατάγονταν από την Τανζανία. Έκανε διακοπές και συναντηθήκαμε εντελώς σε μία επαρχιακή πόλη του Σουδάν.
Λίγο πριν φύγει το τρένο και ενόσω ήμουν ακόμα με τον Ταόνα και μιλούσαμε, εντελώς αναπάντεχα εμφανίστηκε και ο Μιργκάνι που είχα μέρες να τον δώ.

Την Ηρώ δεν έπαψα να την συμμερίζομαι, όμως δεν μπορούσα να την πλησιάσω. Έτσι λοιπόν, μία και βρισκόμασταν στο τελευταίο και ασφαλέστερο ετάπ του ταξιδιού μας, είπα στον Μιργκάνι να πάει να τη βρει και να της κάνει παρέα.

.
.
.
(C.P. 1/2020)

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-01-2020