Η Καραντίνα κι Εγώ

Δημιουργός: Ion Panopoulos

https://www.youtube.com/watch?v=ipnQrwx-NrI

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΠΡΟΣΟΧΗ: 1η γραφή - Λείπουν τα emoticons, οι ήχοι και τα σκίτσα που συντίθενται με το παρόν πόνημα στην ψηφιακή του επεξεργασία, αλλά δημοσιεύεται εδώ για λόγους κατοχυρώσεως




Πρόλογος

Ανέμελη η Ασήμαντη Χώρα εορτάζει τη Σαρακοστή - Ο Σπύρος Μ.: Μέγας Mαΐστωρ στο Τηγανητό Καλαμάρι - Έριξα αποξηραμένα échalotes στη Φάβα της Στέλλας Φ. - Όλα δείχνουν πως η Δόξα δεν έχει νεόπλασμα - Η Θεία Άννια ροκάρει ανυποψίαστη τις βρόμικες πενιές μου - Η Σοφία Κ. σαρκάζει (όπως πάντα ιδιοφυώς) - Το Πνεύμα του Πατέρα ατενίζει αυστηρά πάνω απ’ το τζάκι τα πρόστυχα χέρια που θωπεύουν τα πέλματα της Κατερίνας Λ. - Όχι, η μέρα δεν καταλήγει σε Όργιο Γερουσίας (ούτε καν σε Πτήση Χαρταετού) - Επεισόδια στη Μεθόριο - Το αναφρόδιτο χαρέμι αποχωρεί ιλαρό
-και-

Οι Μικροί Λεχρίτες αρκουδίζουν την αιλουροειδή τους φύση, υπεροπευόμενοι ως μομαλαιώδεις, σουρεαλιστικοί ελαφοκάνθαροι-

Καθώς στο Πληκτρολόγιο πλήττουμε την ατέρμονη πλήξη:


Τομέας Α΄

Ποιήματα, πονήματα
Ποιόν και πονηρία
Ποιών παπαρογράφημα
Ποιούμαι τον παρία
Tης ποίησης
Της οίησης
Που έλαβε: “Τα Τρία”


Τομέας Β΄
-Αναδρομή ως συνήθως-

Αρχές των Εποχών της Αλλαγής
Και τα σκατά ραντίζονταν με σπέρμα
Γεννοβολώντας μούλικα:
Τέρατα και δαιμόνια
(Που έψαλε ψιθυριστά
Στο αφτί του Clive Barker
Παλιά η Immacolata)

Θυμάσαι Γύναιο???

Κάποτε

Σύραμε τα σαρκία μας
Σε θέατρα, σε μπαρ, σε σινεμά-
Ρεμπέτικες πενιές, σκατοροκιές
Χασίσι, ecstasis, πουταναριό
Κι οι γαμημένοι στιχουργοί,
Ντυμένοι δέρας ποιητού
Μας εξαπάτησαν

Βαφτίζοντας “Ελλήνων φως”:
Την κατουρημένη θάλασσα,
Τον Τιμωρό τον Ήλιο,
Το αιώνιο γιαπ(Τ)ί της επαρχίας,
Το αισχρό σκατοτράγουδο / Της παραλίας

(Καυσόξυλο + Πριονίδι = Μαόνι, κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ…)


Τομέας Γ΄

Ο Καλός, του Θεού
Δούλος Άνθρωπος
Που μετρά τον Θυμό
Με το Ζύγι τού Φόβου

Που ξέρει να κάνει
Την Πουτάνα Γυναίκα να χύσει,
Τον Μαλάκα τον Άνδρα αυτήν να αγαπήσει,
Να βαδίσουν τον δρόμο στην Αιώνια Δύση

[Στο καλό και να μας γράφετε! (Άλλως P.O.S: Ρε, ουστ από δω!)]


Τομέας Δ΄

Της Ιστορίας το μουνί το ξουρισμένο σας γεννά
Που τα σκοτάδια του βρoμούν Ανατολή
Κι αυτό το άτεχνο τραγούδι που τραυλίζει
Μαζί με μένα στου έρωτά σας την πυρά
Τώρα ας ριχτεί

Επιλέγουμε εμείς το μαρτύριο;
Ή αυτό μας επιλέγει;
(Καθώς πλατσουρίζουν οι δερμάτινες μπότες του
μέσα στη λάσπη των κυματοσυναρτήσεων )


Τομέας Ε΄

Μα πως να περιγράψω τα Απερίγραπτα
Εγώ, ο τόσο λίγος στην Τέχνη του Λόγου
Σε εσένα, αμήχανο κορίτσι του club;

[Απαστράπτουσα, εωθινή γραμμή του μελανού μου ορίζοντα,
Βεβιασμένα δασύτριχη ήβη (ενάντια στη μόδα),
Τυχάρπαστη μαθήτρια της κενολογίας μου;

(Αν -ακόμη- ακούς, καριολίτσα- θυμάσαι;):

Τα φρικώδη tatoo που σε κέρασα
(Που θα ζήσουν μετά από σένα, μετά από μένα)
Την κιθάρα που δεν αξιώθηκες
Τα τραγούδια που αδιαφόρησαν
Τα βιβλία που σε βαρέθηκαν
Το σχινόπρασο επάνω στο σνίτσελ
Το κλεμένο ποτήρι της μπύρας
Το στριφτό που μια νύχτα ξεχάστηκε
Στο τασάκι της γκαρσονιέρας

…κι η σιωπή του καφέ το απόγευμα…

Μα οι δικές σου παρέες (οι “βέβηλες”)
Τα μικρά μυστικά - η αγωνία μας:
Το απρόσμενο ταξίδι στον Άρη
Το χρονίζον, σωτέ,
Πυρηνικό Μανιτάρι

Το μπιχλιάρικο πάρτυ στην οδό Πλαταιών
(Σαν ανούσια βόλτα βακτηριδίων
στις ραγάδες της σούφρας της πόλης μας;
-Ή ο έρωτας που ποτέ δεν βιώσαμε
Καθώς, χίλια τσεκούρια μας έσχιζαν
Σε πολύχρωμα σύνολα Mandelbrot…)

Ντελικάτο πέλμα παράταιρης μούσας
Ροδαλό ρογοβύζι, μονίμως σε στύση
Αφαλός τρυπημένος ανώδυνα
Νύχια γρύπα - Κραυγές… ερπετού (?!?!?!?)].


Τομέας ΣΤ΄
-Οικιοθελής ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ-

[…χμμμ…
Σαν τη μαμά σας τη Ρωσία,
Την αδελφή σας την Τουρκία
Που τις ανάγκασε η μοίρα να εξαγάγουν
Σεξ και Βία και Θρησκεία-
και ΣΙΩΠΗ
Ή τη Σοφή Βρεττανία (δίχως άδεια ταμεία)
Που αγνοεί το Γαμήσι
Μα γνωρίζει τη Μάχη

Nα γεμίσει -επιτέλους- νεκρούς ο Πλανήτης! (“Logikos Thetikismos” me alla logia)]

Στη γαμημένη αυτή την εποχή των άκρων - των τεράτων
Δεν μπορείς παρά να σηκώνεις τον πήχυ
ΟΛΟΕΝΑ ΨΗΛΟΤΕΡΑ


Επίλογος

O
BINGO!!!
O

Μένουμε Σπίτι - Μένουμε Σπίτι
Παμ' πλατεία;
Παμ' ΜΑΥΣΩΛΕΙΑ???

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-03-2020