Ψυχοοίκημα

Δημιουργός: Ισάρης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τα μάτια κλείνουν,ο νους παραδίδεται.
Θεοί και δαίμονες τον κυριεύουν.
Τον παίρνουν,τον φέρνουν,τον παιδεύουν.
Πότε τον κάνουν πουλί στον ουρανό ψηλά να πετάει.
Πότε ψάρι στο νερό βαθιά να κολυμπάει
και πότε άλογο σβέλτο στον ιππόδρομο, αγώνες δύσκολους να νικάει.
Το πλάσμα αυτό,
στην πραγματική ζωή,δεν μοιάζει με εμένα.
Εγώ μοιάζω με μικρό κι ανώριμο παιδί, προβλέψιμο σε όλα.
Ακόμη κι έφηβα παιδιά, μπορούν να το διακρίνουν.
Οι ενήλικες; Αυτοί, φανερά το επικρίνουν.
Είμαι σε ξενιτιά κοντινή.
Σπίτι δικό μου να μείνω,δεν έχω.
Πριν,ξενοδοχείο μου, ήταν ένα «γιαπί».
Μη με ρωτάς γιατί.
Στα σίγουρα να πω,δεν ξέρω.
Μάλλον,περίσσεια ήταν η κόλλα.
Με αυτή κολλούσαν,ότι χαλούσε,πρόχειρα και επιφανειακά.
Τους βοηθούσα. Παρέσυραν κι εμένα.
Σκούπιζα τα μπάζα και στα σκουπίδια πέταγα, τα ειρημένα.
Ελπίζω να έμαθαν.Εγώ,έμαθα.
Ίσως να φταίει το γεγονός, πως εκεί,ότι γκρεμίζεται, χτίζεται,
πάντοτε με την γνώμη ενός.
Με την γνώμη αυτού και μόνο αυτού,αλλάζουν όλα.
Να τον κατηγορήσεις, δεν μπορείς.
Πλειοψηφούσε σε μετοχές.
Αλλά ας τ’αφήσουμε αυτά, ανήκουνε στο χθες.
Τώρα,δεν έχουν να μου δώσουν,ούτε και να δώσω.
Δεν μ’ενδιαφέρει,δεν με νοιάζει.
Έτσι κι αλλιώς,από την πρώτη την κακή στιγμή, ένοικο μ΄έκαναν να νιώσω.
Μου ‘λεγαν συχνά, πως εκεί,
εκεί,ζούνε άνθρωποι-ψυχές και όχι ντουβάρια.
Δεν τους πολυκατάλαβα,παρόλα αυτά,με λιγοπείραξε.
Έφυγα,έφυγα δυο-τρεις φορές, άφησα πίσω,ντουβάρια και ψυχές.
Ίσως να γινόντουσαν και πιο πολλές, αν δεν το σταματούσε.
Πιθανά κι άλλα πήγαινε- έλα.
Θέση,δεν έχω πια εκεί,είπε.
Σε καθεμιά από αυτές τις φυγές,
Τριγύριζε μες στο μυαλό το δίλημμα:
Άραγε ,εγώ,τι είμαι; Ντουβάρι ή ψυχή,ψυχή ή ντουβάρι;
Ώσπου ξετύλιξα του μυαλού, το κουβάρι.
Και ζω πια, σε ιδιόκτητο........ψυχοοίκημα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-03-2020