Δυο δυο

Δημιουργός: ΛευκήΑμαρτία

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Και άλλο ένα δειλινό με βρίσκει να μιλάω στον εαυτό μου.. Αφού δεν είσαι πια εδώ εσύ.. Το νερό της βροχής ακούγεται απ' το παράθυρο μου σαν να ναι τραγούδι.. Οι στίχοι του απαλοί, σαν τη φωνή σου, σαν χάδι στα αυτιά μου.. Κι όμως με κάνουν να ματώνω.. Κι έτσι τραγουδώ με άδεια αγκαλιά τη δική μου μουσική.. Που λέει περίμενέ με.. Πόσο μπορεί να διαρκεί ένα ταξίδι ως την πόρτα σου; Περίμενέ με.. Και ξαφνικά η βροχή σώθηκε και η αυγή υπέρλαμπρη, στα μάτια μου φέρνει το πρόσωπό σου.. Να! ο κόσμος μου φώτισε.. Είχα δίκιο.. Ήρθες… Πλησιάζω δειλά το χέρι μου.. Μα χάνεσαι... Κάθε φορά που πάω να σε αγγίξω χάνεσαι... Η παρουσία σου θολώνει.. Μη φεύγεις.. Στάσου λίγο πλάι μου.. Θέλω να σου πω πως...
...
Ήσουν εδώ όλο το βράδυ.. Κι ας μην ήρθες ποτέ.. Σε κοιτούσα σιωπηρά.. Δεν σε άγγιζα.. Μη τύχει και χαθείς.. Μέχρι που τα χείλη μου θέλησαν να ψιθυρίσουν δυο λέξεις.. Μόνο δυο.. Μα δεν έμεινες να τις ακούσεις.. Σαν να ήξερες.. Έφυγες πάνω που θα σου έλεγα αυτό που τόσο ήθελα να μάθεις.. Δαγκώθηκα στα χείλη και το βλέμμα μου κύλισε στο πάτωμα.. Κι έτσι τα λόγια μου σκόρπισαν και γίναν σύννεφο .. Τότε ξημέρωσε στα αλήθεια ο ουρανός.. Κι ήμαστε χώρια.. Ψυχρή η αυγή.. Συννεφιασμένη.. Το νερό της βροχής ακόμη σχημάτιζε μουσική... Κάθε λίγο σταγόνες έπεφταν... Δυο δυο....

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-05-2020