Αγάπες Αρυτίδωτες

Δημιουργός: Χριστιάννα Βασιλείου

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΠΟ ΜΑΡΑΜΑΡΟ.... ΤΕΛΕΙΕΣ ΚΙ ΑΙΩΝΙΑ ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΕΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Άστραψε ξάφνου μια αστραπή και κάηκε η φωνή μου
και μάζεψα τα χρόνια μου, γιατί έφτανε βροχή.
Πρώτες σταγόνες έπεσαν σ΄εκείνη την πλατεία
που ολομόναχη έπαιζα σαν ήμουνα παιδί.

Δεν ξέρω πώς κατάργησα τα λάθη και τα πάθη
και πώς μέσα μου κλείστηκα μην δω την ομορφιά,
μην πλανευτώ απ΄τον όλεθρο που φέρνει η καταιγίδα,
και έτσι αλάβωτη έμεινα μες στην αναβροχιά.

ΡΕΦΡΑΙΝ: Μα εγώ: έκλεισα τα παράθυρα, κατέβασα τις τέντες,
μην έρθει , μην σταλάξει καν, μία σταγόνα φως
μη βρέξει η αστραπή φωτιά κι η ενοχή χαλάζι,
και μες στη θύελλα μην τυχόν και λιώσει η παγωνιά.

Ώσπου μια μέρα στάθηκα με πόνο στον καθρέφτη
(η αστραπή φανέρωσε της μάσκας τις ρωγμές),
αγάπες μου αρυτίδωτες, ανώδυνα πλασμένες,
ρυτίδες μου ανέραστες, επώδυνες κραυγές.

Φωνάζουνε οι πόθοι μου να βγουν και να βραχούνε
να πλημμυρίσω, να πνιγώ και να παρασυρθώ.
Να καταπιούν τα " πρέπει" μου και τις συντεταγμένες
υδάτινοι παράδρομοι του "θέλω" και του "ζω".

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-06-2020