Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
Ιωλκός

Ιωλκός

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Από τα παιδικάτα μας, μουχρά απομεινάρια…
Κι αχνόγελ’ απονήρευτα, ξέφαντα γελοκόπια,
στο πουθενά ταξίδεψαν, πανιά που κατατόπια,
χάσανε για πραγείς γιαλούς, σ’ ανέμων τα παζάρια.

Τις μπούκλες μας τις ρέμπελες, τις άδολες συνήθειες,
τις χάσαμε σε προσταγών κι ορμήνειων την ασάφεια,
που περισσή μας φίλεψε του κόσμου η συνάφεια,
μαγνάδι και καπλάντισμα, για τις στρυφνές αλήθειες.

Πάν' από μπούσουλες λειψούς και μισερά κουμπάσα,
αυτό που μας συντρόφεψε, στ’ άφεβγο μέστωμά μας,
ήταν εκείνη η πετριά, φλάτο στο φτέρωμά μας,
πως τίποτες ανάλλαχτο, στου χρόνου την ανάσα.

Η φύση μας, η πρόστυχη, βαφτίστηκε σε δαύτη…
Βόηθησε να σκαντζάρουμε, συχνά, τα δέρματά μας...
Δίχως της, πώς θα δύνουνταν, τα σύγκρυα βήματά μας,
σε τόπους άπιαστους να παν', με θράσος αργοναύτη;

Στέρξαμε τα κομμάτια μας, να σκορπιστούν σε ρότες…
Tης ζήσης μας οι θάλασσες, ξέχειλες μ’ αβαρίες…
Αδιάφορα σηκώσαμε, τους ώμους, κι ευκαιρίες,
ζητήσαμε πιο σίγουρες, του διάφορου θιασώτες.

Μα, πλέον, μας απόστασαν, τα μπάρκα, τα πελάγη,
κι η αλισάχνη στούμπωσε τη γέρική μας μύτη…
Πώς να ‘ταν τρόπος, άραγες, στην πρώτη μας την κοίτη,
καταφυγή να βρίσκαμε, απ’ την πικρήν αρπάγη;

Ο ταρσανάς μνήμες βαστά απ’ όνειρα μεγάλα,
που γύρωθέ μας κρέμονται, ασύντελα πορτρέτα…
Θλιμμένων μοιάζουνε παιδιών, που λαχταράν κουφέτα,
μα ν' αξαμώσουν δεν κοτάν, το χέρι τους στη γυάλα.

Κι εμείς, που 'πιαμε θάλασσες, γυρεύουμε να βρούμε,
πουντέλι ένα, 'κει στητό, που έγνοιες δε λυγίσαν,
ένα, στο διάβα του καιρού, που φόβοι δε σαπίσαν,
θαρρέβοντας νταγιάντι του, ξανά να αξιωθούμε.

Μ’ αυτό, θα τα σαρκώναμε, τα σχέδια μας τα πρώτα,
κι ίσως να τ’ αποφεύγαμε, τα ρίσκα τ’ άτυχή μας…
Όμως, μες στα κατάβαθα, το νιώθει κι η ψυχή μας,
πως τίποτες ανάλλαχτο, απ' του καιρού τα χνώτα…

Η Ιωλκός που αφήσαμε για χάρη των Κολχίδων,
δεν είν’ παρά μια θύμηση, πνιγμένη στην αθάλη…
Κι όλο το κρίμα, πάνω μας... Δεν ήταν κάποιοι άλλοι,
που έρμη την παράτησαν, στην άγρη νιων πατρίδων…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-09-2020