Τα μάτια τα μελιά

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Καλό ξημέρωμα στην όμορφη παρέα.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αχ, χελιδόνια μου μικρά,
είναι τα χείλια μου πικρά…
Στέρεψαν τα γλυκά φιλιά,
κι έχω για σας παραγγελιά…

Ελόγου σας που είστ' ετοιμασμένα,
να τις διαβείτε θάλασσες πλατιές,
απλώστε τα φτερά σας και για μένα,
που πίσω με κρατάν λαβωματιές.

Μέσα στις στράτες του νοτιά,
ψάξτε κι αυγούλα και νυχτιά,
κι αν με πονάτε, μια σταλιά,
δυο μάτια, βρείτε μου, μελιά.

Που μίσεψαν, κι η έγνοια τους τρυπώνει,
βελόνι, στο μυαλό και στην καρδιά,
κι αφήνουνε τη σκέψη να γαντζώνει,
τ’ ασύμπονά της νύχια, στη βραδιά.

Πείτε τους, κι όρκο δεν πατώ,
τη θύμησή τους πως βαστώ,
για φυλαχτό, βαθιά στο νου,
σ’ ώρα σβραχνά μου σκοτεινού.

Κι αν, με τα προξενιά, με λυπηθούνε,
και πλημμυρίσουν δάκρυα φλογερά,
βουλή, ας κάνουνε, να ξαναρθούνε,
αγκάνια στ’ αλαφρά σας τα φτερά.

Φτεροσπαθάτα μου πουλιά,
φέρτε, τα μάτια τα μελιά,
και μπαλκονάκι, για φωλιά,
θα ‘χω απάγκια μ’ αγκαλιά.

Εκεί, στο μαραμένο μου τ’ αχείλι,
θα ξαναφέρουν κάντιασμα χαράς.
Εκεί, δε θα 'ναι πια το κάθε δείλι,
της φριας του συντριμού, ο μακαράς.

Αχ, του χινόπωρου πουλιά,
θα γίν’ η πίκρα μου θηλιά,
αν τούτη η παραγγελιά,
δεν μου γενεί, μια πασχαλιά…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-09-2020