Ακαρτέρετα

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θα έρχομαι στον ύπνο σου, φορές σαν το μαϊστράλι,
σέρνοντας άρμης μυρωδιά, απ΄ του γιαλού τα μέρη,
που ‘ναι του λιόγλαυκου μονιά, και του αφρού λημέρι,
και θα σου ραίνω το κορμί, με σπιάντζας το πασπάλι.

Κι από ραχιά άλλες φορές, σαν αύρα, στην αγκάλη,
την έρημή σου θα ‘ρχομαι, καβάλα σε ξεφτέρι,
που ‘χει γιατάκι το πευκί, και τον μπαξέ καρτέρι,
για να σου φέρνω του γλυκού, μαγιάπριλου τη ζάλη.

Θα ‘ρχομαι ακαρτέρετα, σαν κάποιος μουσαφίρης,
τις ώρες που μες στ’ όνειρο, τα χείλια θα δαγκώνεις.
Σαν θες, λοιπόν, την εμπασιά, να τήνε μανταλώνεις,
το παραθύρι άφηνε, μισάνοιχτο πριν γείρεις.

Να μπαίνω μέσ’ ανάηχα, να κάθομ΄ απαγνάντια,
μες στ’ άφεγγα να την κοιτώ, τη διάφανη μορφή σου,
και να ρωτιέμαι αν ξωθιά, έχεις γαλαδερφή σου,
που μοίρες την ταΐσανε, κι αυτή ζαχαροκάντια.

Κι όταν στο κρυφοκοίταγμα, το βλέμμα μου χορτάσει,
θα σε φιλώ στο μάγουλο, και αλαφροπατώντας,
θα φεύγω αξημέρωτα, την αίσθηση κρατώντας,
μην τύχει, κι η ανάσταση της μέρας, τη χαλάσει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-09-2020