Άγιο ποτήρι

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Να κάθεσαι και να κοιτάς, τον κόσμο που τριγύρω,
ζητά ν' αλλάξει, με τη βια, της μοίρας του τον κλήρο,
είναι μια τέχνη που ζητά χρόνους να τήνε μάθεις,
τι ο τροχός είναι στρυφνός, τέτοιον πηλό σαν πλάθεις.

Δε φτάνει, μόνο, σερπετή τρασιά, να τον αμπώνει,
και χούφτα, δεν αρκεί, ζυγρή, μ’ άργιλο να λασπώνει…
Πρέπει, το τζένιο να βουτάς, μες στη σιγαλοσύνη,
σα θες, για κοκκινόχωμα, φόρμα με γαρμποσύνη.

Μόνον οι γέροι το μπορούν, σιμοτινοί να στέκουν,
αμίλητοι και να κοιτούν, μακάρια, τα που πλέκουν,
μερόνυχτου οι σφάλαγγες, στη ζήση των ανθρώπων,
τι έχουν καθώς φαίνεται το μάτι των Κυκλώπων.

Οι νιοί, οι ανειρήνεφτοι, με μιαν αδεξιοσύνη,
χιμούν να σπάσουν τη σιωπή, μ’ αχρείαστη βιασύνη.
Θαρρούνε πως με πάγανη προπαίτεια θα μπορέσουν,
της συντυχιάς τις ρέγουλες, λέφτερα ν’ αναιρέσουν.

Είν’, βλέπεις, μισοπέρναγοι, απ’ το τροχί της ζήσης,
της κατεχιάς δεν διάβηκαν, τις στιβαχτές τις μυήσεις.
Μα θα το νιώσουν, κάποτες, πως είναι αμαρτία,
να ξεμερδίζεις, τη σιωπή, με πρόφαση αστεία.

Τι είν' καθάρια η σιωπή, κι ας είν' θολά τα μάτια,
και σε ποτήρι άγιο, σμίγει σκόρπια κομμάτια,
και μοναχά οι που 'χουνε, ανάμεσό τους, χάρη
της ανοχής, στα σιωπηλά, σόλιδο σιάχνουν σμάρι...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-09-2020