Πενήντα Μοιραία Τετράστιχα (v)

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

41. Αγέρας…
Μπρατσέρα είν’ η ζήση μας, στα πέλαγα του χρόνου,
κι η μοίρα μας, μες στα πανιά, αγέρας που φυσάει.
Φορές είναι βροντάνεμος, μπουράσκα που χτυπάει,
φορές είναι δροσάερο, συχαστικό του πόνου...

42. Ναφτολόι…
Σαν τα μπουμπούκια, τα κρατά, τα μυστικά, η μοίρα,
μακριά απ' της αυγής το φως, κι απ' την πνοή τ' αγέρα,
κι αφήνει τα ν' ανοίξουνε, σ' ασβολερή γαλέρα,
για ναφτολόι, σαν ζητά, γαμπιέρηδες με πείρα…

43. Αιρέσεις…
Για αμαρτίες σου παλιές, στα γόνατα αν πέσεις,
κι από τη μοίρα, έλεος, για δαύτες, της ζητήσεις,
όρκο βαρύ μην πάρεις, πως δεν θα ξαναμαρτήσεις...
Οι αγιοσύνες, σ' άνοιξης καιρούς, είναι αιρέσεις...

44. Στεφάνια…
Κι αν ρίχνω τώρ’ ανάθεμα, στη μοίρα για κιντέρια,
που φύλαξε για μένανε, στης ζήσης καραβάνια,
και για λαβωματιές πικρές, χωρίς τέτοια στεφάνια,
δεν θέλω να με δώσετε, στης λησμονιάς τα χέρια…

45. Κρυψώνες…
Της αρεσκιάς σου, με κρυφτό, τη μοίρα να νευριάζεις,
είν' ένας τρόπος, άλλωστε, την ώρα να σκοτώσεις.
Μα, δωριανό να καρτεράς, στο τέλος, να γλιτώσεις…
Θα σ’ έβρει, τις κρυψώνες σου, όσο κι αν συχναλλάζεις.

46. Σαγίτα…
Στόχος δεν είσαι σαγιτιάς, απρόσεχτα ριγμένης…
Μιαν άλμπα, κόρδα τέντωσε, ξεπίτηδες η μοίρα,
ο πικροδοξαράτορας, με τη μεγάλη πείρα…
Μα, συνηθά ν' αργοπετά, σαγίτα που προσμένεις…

47. Απλωσιά…
Στα στενορύμια της ζωής, λίγα τα που κατέχεις,
κι η μοίρα, ξέρει, τα πολλά, που έρχονται για σένα…
Μα, σαν θα βγεις στην απλωσιά, αυτή κατέχει ένα,
πως, μ' όσα έμαθες πολλά, ανασωσμό δεν έχεις...

48. Ανήμπορος…
Πως να βαστήξεις, τη ντροπή, όλοι να σε παινεύουν,
για τίμιο αίμα που βαστάς και για δικαιοσύνη,
και μοίρας, άδικες στροφές, που γιαραντίζουν θρήνοι,
να τις κοιτάς ανήμπορος, τη τζόγια να κουρσεύουν;

49. Γνέμα…
Οι παντοχές μας πλέκονται, με των ονείρων γνέμα.
Σαν πάψεις να ‘νειρέβεσαι, τη μοίρα πώς θ' αλλάξεις;
Ύφαινε, έστω κι αν βαθιά, σ' εφιάλτη θα βουλιάξεις,
και τον σβραχνά που διάλεξες, ολοκαιρίς πολέμα...

50. Υποταγή…
Αυτή την πένα, κάποτες, μοίρα θα υποτάξει,
κι αναλαμπές υποφερτές, που τόλμησε ν' αρπάξει,
μες στις στιγμές της έξαψης, από του νου τη στράψη,
σ' ένα φυλάκι σκοτεινό, χέρι ψυχρό, θα θάψει...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-10-2020