Δυο βιολιά θαρρείς που κλαίνε

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, ερωτικούλι....να περνούν οι μέρες της σκλαβιάς, πάντα σας ευχαριστώ.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στο τραπέζι
δυο λουλούδια
που μαράθηκαν
εχθές.
Κι` έμειναν
οι αναμνήσεις
προδομένες
και θολές.

Άφησες ένα τσαντάκι
με χαντρούλες
θαλασσί
κι` έφυγες μες
στο βραδάκι
δίχως να` χει
επιστροφή.

Ότι ζήσαμε,
θυμάσαι,
σαν μ` αγάπαγες
εσύ.
Τώρα μόνη σου
κοιμάσαι
κι` έγινε
η ζωή
μισή.

Άφησες μες στο
τραπέζι
ένα καθρεφτάκι
μπλε.
Έφυγες και δεν
γυρίζεις,
Αχ! δικέ μου
εαυτέ.

Έκλεισα τα παραθύρια
ούτε ήλιος
μη με δει,
έκλεισα τα παραθύρια.
Μια θλιμμένη
μουσική.

Ακούγεται τώρα
εδώ,
δυο βιολιά θαρρείς
που κλαίνε.
Σ` ένα πένθιμο σκοπό.
Έφυγες κι οι
αναμνήσεις,
έγιναν σκιές
που καίνε.

Καιν το σώμα
καιν το στρώμα
καίνε τη μισή
ψυχή.
Μια παλέτα
γκρίζο χρώμα
που ζωγράφισες
εσύ.

2-1-2020
Αδαμοπούλου Γεωργία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-12-2020