Θύμηση

Δημιουργός: M@nthos

...σαν νέος στο χώρο, δειλά - δειλά "ξημερώνω" και σας χρειάζομαι. Ευχαριστώ για το χρόνο και τα σχόλια σας.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μακρινή ζωή της θύμησης
ζωή γεμάτη δάκρυ.
Στιγμές που στάθηκαν παντοτινά
στιγμές που γέλασαν, γλυκά μοναχικά
και χάθηκαν στης προσμονής την άκρη.

Μνήμες του χθες, αλλοτινές σκιές
μνήμες που ξεθωριάζουν.
Πόνος που γίνεται οργή
κι η οργή, μια ανάσα, μια πνοή
οι μέρες, που στη νύχτα, απόμερα χαράζουν.

Δεν είμαι εκτός, κι ούτε εντός
μετέωρος μετανιωμένος.
Κοιτώ κρυφά, ψάχνω τυφλά
στης μοίρας μέσα στα κενά
γυμνός, ολόγυμνος και ματωμένος.

Κάθε παιδί έχει μια στοργή
της μάνας του ζεστή αγκάλη.
Περνούν χρόνια επτά, δέκα επτά…
κι εσύ μονάχα μια σκιά
ταξιδευτής στο χρόνο και στη ζάλη.

Πες μου ψυχή μου μοναχή
πες μου κι ας μη τελειώνει
γλυκόκρυφος ο νόστος στην καρδιά σου
καρτέρι με καρτέρι τα όνειρά σου
ελπίδα απλώνεις πάνω τους να λιώνει;

Κι είναι τα χρόνια χίλια επτά
και το κορμί στα χίλια
κι η γνώση του μυαλού βαριά
πάνω σε χρόνο που ζωή μετρά
σε έρωτα κι αγάπη, σε ζωγραφισμένα χείλια.

Μένω εντός ποτέ εκτός
η χίμαιρα να ζει και να πεθαίνει.
Πατώ γερά, με όνειρα τρελά
κι εγώ σαν άλλοτε με μακριά μαλλιά
ψυχής τραγούδι τραγουδώ
ψυχής λουλούδι απομένει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-09-2006