Χωρίς λέξεις

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Καλό κυριακάτικο απόγευμα σε όλες και σε όλους.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μη με ρωτάς, αν σ' αγαπώ,
με νάζια σου, μη μ' αγοράζεις...
Τ' αγέρα, λόγια και να πω,
γλυκά, σε δαύτα να στρεχιάζεις,
σα δε διαβάζεις ταχτικά,
απ' της καρδιάς μου το κιτάπι,
γιατί θαρρείς πως, τελικά
θα μάθεις, τι είν' η αγάπη;

Είν’ η αγάπη στροφυλιά,
απ' της ψυχής μου το βαγένι,
το κρυφτερό, και μια γουλιά,
από αθήρι π' ανασταίνει.
Είναι ο ίδρως της καρδιάς,
στης αρμοσιάς το μεροδούλι,
είν' ένας κόμπος ευωδιάς,
που 'χουν συντρόφοι για μαξούλι.

Είν' η αγάπη, σιωπηλή,
η γλώσσα της δεν έχει λέξεις…
Με δαύτες, μον’ απατηλοί
αρτέβουν ρέζιγες μεθέξεις.
Αγάπη που 'ν' αληθινή,
τον τρόπο, ξέρει, για να φτάσει,
ανεβρυτή, σιγαληνή,
σε μια καρδιά, και να φωλιάσει.

Σε λέξεις μου, μέσ' αν κρυφτεί,
πως ν' αγαπώ, θα 'χω ξεχάσει,
θα 'χ' η σιωπή αχρηστευτεί,
το νόημά της, θα έχει χάσει.
Θα μοιάζουμε με ξένους δυο,
για τον καιρό, μ' αμηχανία,
που συζητάν, και χειμαδιό,
ζητάν σε κάποια νουμηνία.

Σε λέξεις, άμα τυλιχτεί
γλυκές, που τόσο λαχταρίζεις,
γιατί, θαρρείς, δε θ' αγγιχτεί,
απ' αγωνίες που ξενίζεις;
Περντάβα, ώρια, χρωμερή,
υφαίνουν ήχοι δουλεμένοι,
μα η αγάπη θαμπερή,
ξοπίσω της βαριανασαίνει…

Άφεντη, θέλω, να πετά,
σα χελιδόνι, η αγάπη,
αναμεσό μας, κι αρκετά,
τα μάτια να 'ν' για το δρολάπι,
που σε μαργώνει τσουχτερό,
τις ώρες της βαθιάς σιωπής μου,
και ξαγλιστράς σε σφαλερό,
ζύγισμα της στρυφνής ροπής μου...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-01-2021