Μάνα, που' στιβε τη πέτρα

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Για την μάνα μου, να μου είστε όλοι καλά, σας ευχαριστώ.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κοτρώνες έβρεχε ο θεός
στη ταπεινή μας γέννα
χρήσιμος να` ναι ο αμνός
σαν βγει προς την αρένα.

Κοτρώνες, πλάκες κι` αγκωνάρια
η παιδική μας η διαθήκη
μάντρες, με σαλιγκάρια
αμάδες, κρυφτό, ξυλίκι.

Ένα πατερό η σκεπή
κι` έχειν ένα κασόνι,
μια πυροστιά, επτά καημοί
μια κουρελού και ένα ακόνι.

Μύριες, χρυσές φραγκοσυκιές
μια κουκουβάγια φοβερή.
Όταν ανθίζαν οι αμυγδαλιές
ανάβαμε εμείς κερί.

Κοτρώνες έβρεχε ο θεός
κι` είχαμε δέκα γίδια.
Μάρτυρας!! ήλιος κι` ουρανός
η μάνα μας η ίδια.

Ένας τάκος μες στη πόρτα
να φυλάει τα σπουργίτια
κι` η πατρίδα, σαν και πρώτα,
είχε τα χρυσά σιρίτια.

Πέτρες, στουρνάρια κι` ωσαννά!
όποιο θέλει ο θεός ας ζήσει
τα ερίφια, τα ορφανά
άγιοι τα` χανε ευλογήσει.

Μάνα! σκέπη και θεριό
στης μουριάς μας τη φαρέτρα
δίχως ρούχο ναν λερό
μάνα, που` στιβε τη πέτρα.

Κοράκια, πέσαν στα σπαρτά
κι` έλεγες, να ξημερώσει,
είχε η πλάση λιακωτά
κι` είχε ο θεός να δώσει.

Στο στέρφο μας το βύζαγμα
βυζάξαμε λες, την αγάπη
δυο κλωναράκια δίκταμα
σ` αρχαίων μονοπάτι.

Κοτρώνες έβρεχε ο θεός
κι` όλες, φωνάζαν, τα δίκια!!
σαν θα ψηλώσει ο αμνός
μόνος θα βάζει τα χαλίκια.

Στις ελιές μας στο ποτάμι
είχαμε μεις, επτά ρίζες,
λάδι να` χουμε ένα δράμι.
Μάνα μου, νωπές σελίδες.

Κράτα τες στα χέρια γέλα,
εγώ για σένα γράφω,
γέλα μου μάνα, γέλα,
γράμματα, ήθελες να μάθω.

Πατερό....πολύ μεγάλο ξύλο, στήριζε την σκεπή
Τάκος...ένα ακόμα ξύλο που στήριζε τη πόρτα, της σπηλιάς.
Αμάδες, ...παιχνίδι με πέτρες.
Ρείκια....μικρός θάμνος με ροζ λουλουδάκια.

24-1-2021
Αδαμοπούλου Γεωργία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-01-2021