Μιας βραδυάς οι Σκέψεις μου βγήκανε Σεργιάνι

Δημιουργός: miltos, Μιλτιάδης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τι κι αν αγάπησα και δεν μ' αγάπησαν
τι κι αν πλήρωσα την αλήθεια μου το ίδιο με το ψέμα..
χωρίς μέτρα και σταθμά..
Δεν ζήτησα σε όσα έδωσα
γιατί ήταν όλα βγαλμένα απο μέσα μου..
όσα μου πρόσταζε η καρδιά μου..
όσα μου όριζε η χαρά του έρωτα..

ΝΑι, αγάπησα με την ψυχή μου..
και ο πόνος μου ...δεν με έκανε να μισήσω..
μα να αγαπάω ακόμη πιό πολύ..
κι αυτό, ναί, είναι δύναμη...είναι το νόημα της αγάπης...

Εζησα το όνειρο..και χάθηκα μέσα σε αυτό..
όταν εκείνο έγινε εφιάλτης..
μα δεν έχασα την ελπίδα και την αναζήτησα παντού..
μέχρι να καταλάβω πως η αγάπη μου δεν είχε σύνορα..
για κείνη...

Γέλασα, έκλαψα...πόνεσα...λαχτάρησα...έζησα...
ναι..έζησα...
ΚΑι πάνω απο όλα δεν μετάνιωσα για τίποτα...
Δεν έγινα πιό δυνατός..ίσως λιγάκι πιο αδύναμος..
να περπατώ στα σταυροδρόμια της ζωής μου..
Ομως δεν προσπέρασα την αγάπη...την κοίταξα κατάματα..
κι αυτό με κάνει ευτυχισμένο...κι ας έχασα τα πάντα...
Περίεργο ακούγεται έτσι;

Κι όμως...σκέψου...σκέψου..εγώ τουλάχιστον το έζησα..
γιατί βρήκα την δύναμη να το φωνάξω αυτό το...Σ ΑΓΑΠΩ..
κι ας μ άκουσε το κύμα μοναχά της θάλασσας
κι ας έγινε αντίλαλος το Σ ΑΓΑΠΩ...σε μιας ρεματιάς τα βάθη...

Ηταν η αγάπη μου οι στάλες μια βροχής...
μπορείς να τις μετρήσεις;
Ηταν η καρδιά μου...σαν να περπατούσε πάνω σε μιά λίμνη...
χωρίς να βυθιστεί...
Ηταν τα χρώματα σαν του ουράνιου τόξου φωτεινά...
Και το φεγγάρι μου άσβεστο...σαν του ήλιου την αχτίνα..
Τι κι αν το αστέρι σου έμεινα να κοιτώ....
Εχω την δύναμη ακόμη να δακρύζω κι αυτό μου φτάνει...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-09-2006