Ζόρι…

Δημιουργός: Ιστιοπλόος, Κώστας

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Επιάσανε το Μανωλιό, απάνω στο Γρηγόρη
να ξεπετάει τη δουλειά, με της χαράς το ζόρι.
Σαν δούλευ’ ένα κομπρεσέρ, θόρυβος ξεπηδούσε,
που φασαρία έκανε, καθώς αναπηδούσε.
Βρε πόση π’ είχε δύναμη, μη πίστευες στα μάτια,
μέχρι που να τελειώνανε, πριν γίνουνε κομμάτια.
Σπασμένους δεν τους είδαμε, π’ ακούγαμε να σπάνε,
λες και ποτέ δεν ήσανε, εκεί και να βαράνε.
Ούτε κρυψώνες θέλανε, κάπου για να κρυφτούνε,
συνομιλίες που ‘χανε, «κρυφές» μη τους ακούνε.
Τα ζόρια έχουν τις χαρές. Οι πόνοι τις αγάπες.
Ας πέφτουνε κάποιες φορές κι ερωτικές ατάκες.
Δε σπάζουν την παράδοση, κυλώντας με ομαλή
γραμμή που συνηθίζαμε, παλαιόθεν τη βολή.
Μέσα είναι και βογκητά, μέσα κι ότι διαλέξεις.
Και ότι θέλεις να ακούς, από αγρίους λέξεις.
Σε τούτη, ‘δώ, περίπτωση, αλλάξανε οι ρόλοι.
Άντρας να κάνει τη γυνή, μα ίδιοι να ‘ν’ οι πόλοι.
Ουδέν αρνητικό εκεί. Μόνο τα θετικά τους,
ερωτικά τους σύμβολα, δίπλα στο όνομά τους.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-02-2021