Δικά μου, γη και χώμα

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, να είστε καλά, σας ευχαριστώ όλους.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τις πικροδάφνες ζήλεψα
που `χανε τα στεφάνια,
περπάτησα, ταξίδεψα
στη τόση μου αφάνεια.

Ήρθαν οι μνήμες σαν βροχή
για τη γλυκιά πατρίδα
κι` ήταν άσπροι οι ανθοί
της δόξας!! η σελίδα.

Εκεί ψηλά στα υψώματα
έγινα δυο φορές παιδί,
τσιτάκι με μπαλώματα
κι` η σκέψη μας δαδί.

Και ζήλεψα το γαλανό
τ` άγιο θαλάσσης χρώμα.
Είχα δικό μου ουρανό
δικά μου, γη και χώμα.

Μ` ένα ιστό ψηλώσαμε
που έφτανε στον ήλιο
περφάνια δεν προδώσαμε
να` χουμε μεις βασίλειο.

Στης πικροδάφνης τον ανθό
είπαμε ένα δημοτικό τραγούδι,
πουλί της νιότης μας γλυκό
μικρό ξεπεταρούδι.

Σαν φτάσαμε ως τη κορφή
τράνεψε ο κόσμος όλος
κι` έμεινε χρυσή γραφή
της Βουλκανιώτισσας ο θόλος.

Στα χέρια μας τα αδειανά
που` χαν γαλάζια χρώματα
της πατρίδας τα τρανά
τ` αλώνια στα υψώματα.

Τις πικροδάφνες ζήλεψα
και έκλαψα περίσσια
δυο κλωναράκια φύτεψα
για να` χω ραβαίσια.

Μες στο μυαλό εικόνα
--αει καρτέρει αει καρτέρει--
στα αρχαία μια κολώνα
με τις πικροδάφνες ταίρι.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-03-2021