Άδειες στιγμές

Δημιουργός: Ουτοπία, Πόλυ

Κάποιον χειμώνα Η αυλαία στο θέατρο του παραλόγου πέφτει λίγο πριν το τέλος. Χωρίς χειροκρότημα oι ηθοποιοί αποχωρούν.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I][color=black]

Της καρδιάς μου οι στίχοι ενοχές κι αυταπάτες
δεν μιλούν για τις μέρες που η ζωή έχει φως
μοιάζουν πάντα μ' εκείνες τις χαμένες αγάπες
που αν ξεχάσεις θα νιώσεις τι θα πει λυτρωμός.

Πώς να ζήσω στο τώρα με ανούσιες πράξεις
και κοινότυπα λόγια που βαθιά τα μισώ;
Εαυτέ μου σελίδες ονείρων να κάψεις
και ποτέ μην τολμήσεις να μου πεις σ' αγαπώ.

Ένα βήμα πιο πέρα, του θεού είν' η πόρτα
να χτυπήσω, ν' ανοίξουν, στα ουράνια να μπω
να κριθώ, και ο νους σα χωρίσει απ' το σώμα
στη μεγάλη μου θλίψη το αντίο να πω.

Μαύρο πέφτει το χιόνι παγωμένοι οι κήποι
κι οι νιφάδες φονιάδες μαχαιρώνουν το χτες
βήματα του θανάτου της ψυχής μου οι ήχοι
στις φευγάτες, στις άδειες της ζωής μου στιγμές.

Πόλυ


[I][B]Κάποιοι άνθρωποι περνούν από τον ουρανό της ζωής μας σαν διάττοντες αστέρες. Κι ύστερα χάνονται. Η λάμψη τους όμως μένει στη μνήμη μέχρι να εμφανιστεί ένας καινούργιος διάττοντας αστέρας. Και η ζωή κάνει τον κύκλο της. Μαζί της και οι στιγμές.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-05-2021