Συγκατοικω

Δημιουργός: spil †, Σπήλιος Παπαγιαννόπουλος

Εντύπωσή μου, απ τη γνωριμία...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΩ...


Συγκατοικώ με ένα αξιοθρήνητο Θεό
σε μιά άθλια κάμαρα, υγρή κι ερειπωμένη.
Με ένα ρημάδι περιθώριου θλιβερό
σα μνήμη ξέχωστη, σα νεκραναστημένη

Ζέβουν τα ξέφτια Του νωπού χωμάτου οσμή
και στη ματιά Του ένα πηχτό ρέβει σκοτάδι.
Πυρή στο στέρνο Του μιά χαίνουσα σχισμή
ξεβράζει φρίκη απ τα χοχλάσματα του Αδη.

Του ευλόγησα άρτο και αφρόσταγμα ρακής
στο καλωσόρισμα. Κι ανάμα απο ροσόλι.
Κι έψαλα αργόσυρτο τραγούδι φυλακής
πονετικό, στης θλίψης Του το νυφοστόλι.

Τοπίο χτικιόμορφης οδύνης και ηδονής
ενος αέναου, αναστάσιμου θανάτου,
ποιητής και κύρης πρωταχτίδας φωτεινής,
εκπτωτος άρχων ορατού τε και αοράτου,

της μοναξιάς Του υπόδουλος κι αφεντικό,
σύρθηκε απ το όραμα στο τέλμα της συγγνώμης
εγκλωβισμένος στο μηδέν και στο εκτατό
και στην παρθένα απόγνωση της Περσεφόνης.

Συγκατοικώ με ένα Θεό ημιθανή
σε κάποια τρώγλη στης ζωής το σταυροδρόμι.
Είχε στην πόρτα μου ένα απόγερμα φανεί
σα διακονιάρισσα ικεσία. Σα συγγνώμη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-09-2006