Αλληστράτισμα

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Καλό κυριακάτικο απόγευμα σε όλες και σε όλους

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ετούτο που ξεδουλέβεις, θα λάβεις, θα 'ρθουν χρόνοι,
μα, κειο, το που δε βόλεψες, να είσαι, σε στοιχειώνει...
Τα καταπέσματα, μπορεί, να 'χουν κρυφά στολίδια,
μα, όχι για τους, π' άνθη τους νεάζουν σαν αγκίδια...

Θα μπόριες, ίσως, να μου πεις, πως πιο πολλά αξίζεις,
παρόλο που στο πρόστυχο, μ’ επιμονή, γυρίζεις…
Για μένα, που σ' ανοιάνουμαι, δε φτάνει μια συγνώμη,
με κούρασαν οι τόσες σου, δεν θα μ' αλλάξει γνώμη…

Κείνο που θλίψη μου γεννά, κι αγρίεμα, συνάμα,
αυτής σου της παλιοζωής, είν', το κουριόζο κράμα.
από καιρούς, που φαίνεται, πως όλα έχουν στρώσει,
κι από στιγμές, με δαίμονες, που έχεις αδερφώσει.

Αυτά τ' αλληστρατίσματα, νομίζεις δεν είν΄ χάος,
που κάποιος νους θ' απέφευγε, αν ήταν κιάρος, πράος;
Εκεί που πας και χάνεσαι, μέλισσες, λες, μελέβουν,
ή σφάλαγγες, μ' υφάδια τους, ψυχάρια που αγρέβουν;

Γιατί το λευκοκίτρινο της άλμπας σ’ αποπνίγει,
κι έχεις το μελανόμαβρο, της νύχτας, καταφύγι;
Γιατί στo μπρούσκο καραντί αιστάνεσαι ανέσεια,
και της γαληνοθάλασσας, αρνείσαι τα πεσκέσια;

Λογόστεσες και τάματα, αβόλετα, αδειανά,
είν' της σιγουριτάδας μου, δικράνια καβδιανά…
Μ' αυτά σου τα καμώματα, σε βούρκο βηματίζω,
και μ’ αντισκόφτουν δίσταξες, που, όμως, δεν αξίζω.

Η πίστη μ' χάνεται, σ' εσέ , κι αν φαίνονται σε τάξη,
όλα πως είν', το καρτερώ, τη θέση της ν' αλλάξει,
αχ, η καρδιά σου με το νου, κι αυτή να υπογράψει,
κοντράτο μ’ ένα ήσκιωμα, λιόφωτο να ξεγράψει…

Όρκο, μην πάρεις, το λοιπόν, ότι, ταχιά, θ' αλλάξεις,
προτού, ψηλά, στον ουρανό, φροντίσεις να κοιτάξεις…
Μόνο σκοτάδι κι αδειανιά, θα 'χει, εκεί για σένα,
τ' αστέρια σου, θα σβήσουνε, τα δόλια, ένα, ένα…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-12-2021