Ακούς εκεί να σφάξει! το δάσκαλο...αφιερωμένο

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Για τον αγαπημένο μου αδερφό Σπύρο, σας ευχαριστώ όλους.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

'Ηταν η μουριά στην αυλή μας
ο ίσκιος κι` η γλύκα της ορφανής ζωής μας.
Εκεί από κάτω έβαζε ο μεγάλος τα γίδια
κι` ο Πίπης είχε φτιάξει ένα δεντρόσπιτο.
Που τον έχανες που τον έβρισκες πάνω
στη μουριά.
Ήμουν πολύ μικρή, ίσως 6-7 χρόνων
όταν η μουριά από ευτυχία έγινε απέραντος
πόνος.
Χρόνια της χούντας.
Κάποια παιδιά στο σχολείο κορόιδευαν το
Πίπη για το μπαλωμένο του παντελόνι.
Ο δάσκαλος δεν τον υπερασπίστηκε, αντιθέτως!
Αγρίμι! της κοινωνίας, το αγρίμι, έβγαλε ένα σουγιαδάκι
να σφάξει! το δάσκαλο και την κοπάνισε στα χωράφια.
Τρείς μέρες τον έψαχναν, θα ήταν τότε11-12 χρόνων,
όταν τον βρήκανε τον στρίμωξε η μάνα στη μουριά
και τον έκανε μαύρο στο ξύλο.
Ακούς εκεί να σφάξει το δάσκαλο.
Η μάνα δεν μας έδερνε ποτέ, ήταν όμως το έγκλημα
μεγάλο.
Τα χρόνια περνούσαν, εγώ δεν το ξέχασα, με πονούσε
μια ζωή.
Όσο για το Πίπη μια ζωή όταν είχε δίκιο πιανόταν
στα χέρια, τυχαίο δεν νομίζω.
Κάπου εκεί στα 50 σταμάτησε......να δέρνει...ειδικά
όποιον του έβριζε τη μάνα, ησύχασε.
Το συζήτησα μαζί του μετά 40 χρόνια,
του έκανε μεγάλη εντύπωση που το θυμόμουν.
Αχ! ρε μάνα.
Τι να έκανες μπροστά σε τόση εξουσία!
Η μουριά είναι ακόμα εκεί κι` ο Πίπης την βλέπει
κάθε μέρα, του εύχομαι να θυμάται μόνο το καταφύγιο του
το δεντρόσπιτο .

10-3-2022
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-03-2022