έχω ξεμάθει από φως

Δημιουργός: χρήστος

έτσι απλά

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Άνοιξα τα συρτάρια με τις μνήμες μου
Και σαν να μπήκε αέρας μες την κάμαρα
Κατάφορτος θαλάσσια αύρα κι αλάτι
Κι ας είναι μίλια μακριά ο γιαλός
Κι ας είναι οι αλυκές ξερές και στείρες από χρόνια.

Την ηρεμία των νυχτερινών νερών γιατί ταράζεις
Βουτώντας, άλικη πορφύρα να τρυγήσεις
Και βάφονται τα χέρια σου, τα ρούχα ,τα μαλλιά σου
Με το αιώνιο κόκκινο της αναπόλησης;

Τι ξεκλειδώνεις τα εφηβικά μου βλέφαρα
Και καθρεφτίζεται στα μάτια μέσα ο έρωτας
Ως καθρεφτίζονται οι νύμφες των νερών
Στα ρυάκια που τα λούζει η φωτεινότητα.
Και κοκκινίζουνε από ντροπή τα μάγουλα
Ως κοκκινίζει το βασίλεμα ο ορίζοντας

Τόσους αιώνες που ήσουνα;
Για να βάσταξεις πα στους ώμους σου τα ονείρατα
και να μου φέρεις στην ποδιά σου να γευτώ
τις απαρχές της Άνοιξης;
Και γιατί τώρα να φανείς που συμβιβάστηκα με το παρόν
Και δέχτηκα στους ώμους το ζυγό του ήλιου;

Άσε με να αποκοιμηθώ στην ωριμότητα της καταστάλαξής μου
Μη με καλείς να ρθω ψηλά , μαζί με σένα , στ’ άστρα
Έχω ξεμάθει από το φως, ζαλίζομαι στα ύψη…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-09-2006