Φυγάδες

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Καλό βράδυ σε όλες και σε όλους. Χρόνια πολλά σε όσες και όσους γιορτάζουν.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αχ, βέρσα αλογάριαστα, ποτές να μην τ' αρθρώναμε,
και διάξεις ασυλλόγιστες, κάλλιο λειψές να μέναν,
παρά που στη ζαβάδα μας, σε τόπους που κανέναν,
δεν έχουν γυρισμό, βρώμια, μουχλά, τα βαραθρώναμε.

Τώρα που είναι πια αργά, βαθιά, δες πως λαχταράμε,
ξοπίσω τους να τρέξουμε, να σιάξουμε τα λάθη,
αυτά που τα μαστόρεψαν, συνερισιές και πάθη,
κι απ’ τους φυγάδες, κάποιους πίσω, να φέρουμε ζητάμε.

Μα είν’ αβόλετο, αφού, ομοιώσαν με τα κύματα,
που σουρντιστά απλώνονται και που ποτές δε σβήνουν,
και μιας βρωμούσας θάλασσας, τη γλίντζα, την αφήνουν,
στης θύμησης τις άμμουδες, σε παραφρές μ' αιστήματα.

Αν δεν το αποκόψουνε, ψυχόρμητα να ρίχνουνε,
κατάλερούς τους χόχλακες, σε στύγινη αρμύρα,
πως το προσμένουμε, μαθές, η μοναξιά μας κλήρα,
να έχει διάφορη απ' των που γιάδα θάνου πίνουνε;

Αν κεια τα βρωμολίθαρα, αντίς να τα πετάξουμε,
ευτύς, στις δράκες πιο πολύ, τα παίζαμε με σκέψη,
ώσπου άπαστρο πέλαγο, σταλιά να γαληνέψει,
μπορεί, να βρίσκαμε αδειά, φυγάδες να συνάξουμε.

Και τα ογρά κατεβατά, κάπως τυφλά που γράφτηκαν
μαγαρισμένα και θολά, με πέννα την αμάχη,
μπορεί και να εσβήνονταν, πριν πιάσουν ριζοβράχι,
σαν να 'ταν από βύσαλα, για γούστο που πετάχτηκαν…

Τι, αν μια θαλασσόβραση, σοδέβουμε αδιάκοπη,
σαν μας βαστά εζιέτι, σε χούγια ανάρμοστά μας,
τις ζουγραφιές θα τρέμουμε που θα 'χουμε μπροστά μας,
και άλλη δε θα χρώνουμε, μ' ίδια μανιέρα, νιόκοπη...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-11-2022