Ωδή σ' ένα ποτήρι κόκκινο κρασί

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

Γιατί η ζωή δεν κλαίει μόνο, μεθάει κιόλας... (γράφτηκε για φίλο από άλλο σαϊτοχωριό, εδώ όμως αφιερώνεται σε όλους τους ΠΟΤΕΣ της στρογγυλής τραπέζης)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Λάμπεις απόψε
Να σε κοιτώ
δε σε χορταίνω
Λυγερή κορμοστασιά
συλλέκτης αρωμάτων

Σε αγγίζω απαλά
εύθραυστη αυταπάτη μου
κι αρχίζεις το τραγούδι
Σεμνή, διάφανη οπτασία
Στέκεις απέναντι μου αμίλητη
Ιριδισμοί
υπό το σεληνόφως

Σύγκορμος ριγώ
στη σκέψη
του πρώτου μας φιλιού
και αναβάλλω επίτηδες
την ηδονή της επαφής

Ξέρω, δε θα ‘χει επιστροφή
Κλείνω τα μάτια
και σε χαϊδεύω
Πόση θέρμη κρύβει
η φαινομενικά
άκαμπτη προσμονή σου

Σκύβω τρυφερά
ν’ ανασάνω την οσμή
αυτού του αδόκητου
έρωτα
Στο φιλί μου αναδύεσαι
έκθαμβη
Τα σπλάχνα μου γεμίζουν
φως
Τα αιμάτινα πέπλα σου
ρέουν μέσα μου

Όλες οι αντιστάσεις μου
νεκρές
Στο δεύτερο φιλί
σου παραδίδομαι
Αμαχητί

Γλυκειά, μεθυστική μου πανδαισία
Με κατάκτησες

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-09-2006