Όρθιο το μίσος φωτογράφιζε

Δημιουργός: horseman, Στέλιος Κοντοδήμος - horsemans

Από τις διαδρομές της Ψυχής μου..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το φλας άστραψε σαν σαΐτα...
Κεραυνοί απανωτοί Κάρφωσαν τ' ανυποψίαστα μάτια μου...
Γλίστρησαν κι άναψαν το κόκκινο...
Που μόλυνε τα πάντα στο πέρασμά του...
Κυκλοφορούσε ανεξέλεγκτο στα σπλάχνα μου...
Οι παλμοί ξαφνιάστηκαν...
Πάγωσαν σαν του χιόνια της δροσοσταλίδες...
Κι εσύ ακλόνητη να τραβάς και να ξανά-τραβάς...

Ο χρονος από τότε ενηλικιώθηκε...
Τα χρόνια μετρούν τα δάχτυλα της μιας παλάμης μέχρι σήμερα...
Κι απλά νόμιζα πως έβγαζες εκρήξεις πόνου...
Πως μέσα σου κρατούσες μια στάλα νωπή αγάπης από τότε...
Τότε που την σκόρπιζες μ' άπειρα ροδοπέταλα...
Μα δεν φανταζόμουν ότι δεν είχες βγάλει τ' αγκάθια απ' τους μίσχους...
Είναι αυτά που τρυπούσαν τα ανυποψίαστα χέρια μου...
Είναι αυτά που μάτωναν το Κορμι μου...
οι στάλες κυλούσαν στα δάχτυλα των ποδιών μου...
και το ξερό χώμα της ρουφούσε λαίμαργα...

Νόμιζες πως θα ήμουν για πάντα ο κρυμμένος κήπος σου...
Που κανείς δεν θα τον ακουμπούσε...
Φόρτωνες πλέγματα γύρω μου να μην θωρώ ούτε την άνοιξη...
Σήκωνες πλίθες κοφτερές να μην μπορώ ν' απλώσω χέρια...
Κι όλο μείωνες την ύπαρξη μου σαν μέγκενη...
Στερούσες της ανάσες μου...
Επνιγες στην κόλαση την ψυχή μου...
Αγκύλωνες σκληρά το χαμόγελο μου...
Κι εγώ δεν άντεξα κι έφυγα...
Δεν θα μπορούσα πότε ν' έχω μια ζωή μόνο για σένα...

Τώρα φωτογραφίζεις το μίσος σου μπρος στην ανεμελιά μου...
Μαθαίνεις για το γαλάζιο μου...
Προσπαθείς να γκρεμίσεις την ζωή μου λες κι είναι χάρτινη...
Μα δεν είναι αρνητικό για να το κάψεις...
Μην μου πετάς άλλο φως από το μίσος της ψυχής σου...
Δεν είμαι ποιά ο κήπος της ζωής σου...
Άφησε κάτω την ψυχρή σου μηχανή να ναρκωθεί...
Μην με φωτογραφίζεις άλλο...
Έχω ατσάλι πλέον στην καρδιά...
Δεν μπορείς ποιά να την νικήσεις...

Στέλιος Κ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-09-2006