Η φωνή που χάνεται Δημιουργός: bobxaman, Μπάμπης Αμανατίδης Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
Αν ο καθένας έλεγε αυτό που σκέφτεται
με μία μονάχα λέξη, αυτή θα ήταν η λέξη επιθυμία
τα οκτώ γράμματα θα σχημάτιζαν μια τεράστια φωτεινή επιγραφή,
σαν αστερισμός ακόμα πιο ζωντανός και φωτεινός από τους άλλους.
Θα ήταν σαν ένα φλογερό φύλο στο βαθύ σώμα της νύχτας,
σαν τα δίδυμα που πρώτη φορά στη ζωή τους κοιτάζονται στα μάτια
και αργότερα αγκαλιάζονται για πάντα.
Ξαφνικά το ποτάμι στην κοιλάδα γεμίζει με διψασμένα όντα,
που περπατούν σταματούν συνεχίζουν να ανταλλάσσουν ματιές,
χαμογελούν και σχηματίζουν απρόβλεπτα ζευγάρια.
Υπάρχουν στις όχθες σκιές απροσδιόριστων σχημάτων
και κενά εκτυφλωτικού φωτός, μισάνοιχτες πόρτες
που υποχωρούν στην παραμικρή πίεση.
Ένας νέος παλμός, καρδιακός παλμός ρίχνει διψασμένα όντα
στο ποτάμι που ανεβαίνουν και διασχίζουν την υγρή επιφάνεια,
πατώντας ανάλαφρα κολυμπώντας όρθιοι στο φως και τον αγέρα
σαν από θαύμα, κανείς δεν θα τολμούσε να πει ότι δεν περπατούν.
Μέσα σε μια έρημη σιωπή όπως ο δρόμος πριν από το έγκλημα
χωρίς καν να αναπνεύσω, ώστε τίποτα να μην ενοχλεί τον θάνατό μου
σε αυτή τη μοναξιά χωρίς τοίχους, στον τάφο του κρεβατιού
η φωνή που ακούγεται δεν είναι δική μου.
Μέσα στο νερό που δεν βρέχεται, μέσα στο γυάλινο αέρα,
μέσα στη ζωηρή φωτιά που κόβει σαν την κραυγή
η φωνή μου πέφτει και ωριμάζει η φωνή μου καίγεται
σαν το δάσος, η φωνή μου καίγεται στον γυάλινο πάγο
σαν κρυογονικό έγκαυμα αζώτου, όπως η κραυγή του πάγου,
γιατί ο ύπνος και ο θάνατος δεν έχουν τίποτα να πουν μεταξύ τους.
Δε θα απαντήσω στη σιωπηλή ερώτηση με μια κραυγή
από φόβο μην μάθω ότι δεν υπάρχει πια γιατί ίσως η φωνή δεν ζει
παρά σαν ανάμνηση, δεν είναι η νύχτα αλλά η τύφλωση
που γεμίζει τα μάτια μας με σκιά και επειδή ίσως η κραυγή
είναι η παρουσία μιας αρχαίας αδιαφανούς και βουβής λέξης
που ξαφνικά ουρλιάζει, γιατί η ζωή δεν είναι τίποτα παραπάνω
παρά σκιές λέξεων που έρχονται τη νύχτα
και χάνονται στο διάβα της μέρας.
Θεσσαλονίκη 24 Ιουνίου 2023
Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-06-2023 | |