Φάδι και λιβάνι

Δημιουργός: professorark, Κωνσταντίνος Αρβανίτης

Καλημέρα σε όλες και σε όλους. Αχ, δόλια Πατρίδα, πόσο ακόμα θα δοκιμάζεσαι, και πόσα παιδιά σου θα κλάψεις δίχως να πολεμάς......

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Την πίστη έχω,
στους τόπους όπου πήγα,
πως κάποια ψίχα,
δικιά μου έχει μείνει,
χαμόγελο ή δάκρυ,
ή πέτσωμα ή γαίμα...

Και πως επήρα,
από τους τόπους κείνους,
μαζί μου, στάλες
από αχούς κι εικόνες,
από μοσκοβολάδες.
μαλάματα και γέψεις...

Βαθιά μου νιώθω,
πως διάξεις μου στα μέρη
που με ξενίσαν,
μιτάρια ήταν, σαῒτες,
που κέντησαν διασίδια
στο υφαντό που είμαι...

Θαρρώ πως πνέμα,
οι τόποι, κάποιο, είχαν,
που με την άψη,
οπού 'χω γω εντός μου,
εγίνηκε σμιγάδι,
στο κάθε μου σιργιάνι...

Λες και το νούρι
τη γης, λιβάνι είναι,
στης ύπαρξής μου,
αχ, την πυρή αζίνα,
κι αριά μοσκομυρίζει,
στης θύμιας μου τα φλάτα...

Μα, να λαθέβω,
απίθανο δεν είναι...
Μπορεί οι τόποι,
αξία να μην έχουν,
κι οι άνθρωποι να είναι,
το φάδι, το λιβάνι...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-09-2023