Μια κραυγή χωρίς του ήχου την αξία

Δημιουργός: kostas71, Μπαρμπαγιάννης Κωνσταντίνος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μες τη βροχή σα ξεθωριάζεις
Μοιάζεις με νύχτα του αιώνα
Που στο σκοτάδι σου βουλιάζεις
Κι όταν μετράς τις πινελιές σου
Κι όταν το φόντο σου ξεπλένεις
Νιώθεις γυμνές τις αγκαλιές σου
Αυτές που χρόνια ζητιανεύεις…

Μέσα στο κάδρο σου κλεισμένη
Φυλακισμένη μου οπτασία
Με τις μπογιές πλημμυρισμένη
Μια κραυγή χωρίς του ήχου την αξία
Κι όταν τα φώτα χαμηλώσουν
Κι όταν σ’ αγγίξει το σκοτάδι
Οι αναμνήσεις θα σε ζώσουν
Να σου χαρίσουν ένα χάδι….

Ζωγραφισμένη μου απάτη
Που μες τα μάτια μου φωλιάζεις
Αντανακλάς τόση αγάπη
Κάθε φορά που με κοιτάζεις
Κι όταν σ’ αγγίξω με τα μάτια
Κι όταν σε νιώσω πια δικιά μου
Γίνεται τ’ όνειρο κομμάτια
Και μένω άδειος στη γωνιά μου….

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-10-2006