Η Φεγγαρένια

Δημιουργός: Enia

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στο Φεγγάρι μου θα πάω...
Όπως τότε παλιά... εγώ και η σιωπή μου... εγώ και η κραυγή μου...
Στη μοναξιά μου... μακριά από όλους... μακριά από όλα...
Να χαθώ και να ξαναβρεθώ... Να πεθάνω και να ξαναγεννηθώ... Να τελειώσω και να ξαναρχίσω...
Μέσα στο δικό μου χάος να βρίσκω την άκρη μου... Την αλήθεια μου...
Κάπου με περιμένει... Θα τη βρω... Πάντοτε τη βρίσκω...
Όπως μέσα στα τόσα αστέρια πάντα βρίσκω την Κασσιόπη μου...
Αυτή με καταλαβαίνει... Πάντα με ακούει... Πάντα είναι εκεί όταν τη χρειάζομαι...
Και όταν σκαρφαλώνω στο Φεγγάρι και την κοιτώ, μου ανοίγει μια διάπλατη αγκαλιά...

Στο Φεγγάρι μου θα πάω...
Θα πάρω για σκέπασμα τον γαλαξία να με ζεσταίνει και θα κουρνιάσω στην αγκαλιά της Κασσιόπης...
Κι εκεί θα πονάω... Κι εκεί θα υποφέρω... Αλλά θα είμαι εγώ... Μόνο εγώ...
Δεν την πειράζει την Κασσιόπη αν θα κλάψω... Δεν την πειράζει αν θα ουρλιάξω...
Στο τέλος θα χαμογελάσω... Με εκείνο το γλυκόπικρο, θλιμένο χαμόγελο του Φεγγαριού...
Και τότε θα ψάξω για τη Γη... Ένας μικρός, μικρός, γαλάζιος δορυφόρος... Μια σταγόνα δάκρυ...

Αραγε... θα χαμογελάει και η Γη στο Φεγγάρι...?

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-11-2006