Αυτή η πέτρα

Δημιουργός: AceOfSpades, Σπλατς

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Αυτής της πέτρας της λευκής,
που 'ναι ένα μέρος απ’το κουφάρι του γαλαξία '
οστό από τη ράχη του . Αυτής της πέτρας της λευκής ,
που είναι αγάπη και ασβέστης..
Τα ξεραμένα καλοκαίρια όταν διψούσαμε ,
ρουφούσαμε το μεδούλι της.

Έχει ανάψει πυρκαγιά στου αιθέρα τα μέρη .
Κι ο πρόγονός μου ο ήλιος κι ο δικός σου
μαζεύει σύννεφα τα φρύγανα, κάτω απ’ το τσουκάλι της σελήνης .
Από το σώμα του , το καπνισμένο ' πετούνε πουλιά .
Με φτάνουν ως τα βλέφαρα - σα λίγο να σε σχημάτισαν ,
προσπεράσανε. Και χαθήκανε ..
Χαθήκανε πέρα , στο κυνήγι των ευανθών παραδείσων.

Δω , στη ρίζα του ακρόγυαλου , με την παραξενιά του γλάρου
και τη μουρμούρα της πορφύρας,
προσπέρασες και χάθηκες ,
φορώντας στο χέρι σου βραχιόλια , που σου ‘χα περάσει στ’ αστεία,
λυγίζοντας τις ημέρες τραγικά .
- Σα μ ‘ είδε η δύσι έτσι, με σκελετώδη βλέμμα
να περιμένω με την πίστη του φανατικού ,
στα χρώματα έκαμε σεισμό ‘ κι απ ‘ τη σελήνη χύθηκε μια παλίρροια.
Ο γλάρος , αψύς , την έβρισε και κούρνιασε στο στόμα του βράχου
σα μου ‘κλεψε η παλίρροια , πρόστυχα την πορφύρα.

Μ’ ένα τραγούδι τρικυμισμένο στα χείλη
στου πέλαγου που ‘χει έρθει μπροστά το άλογο,
δυο χερσόνησοι καβαλικεύουν
με μια μακρυά γαλήνη για χαλινάρι .
Η νύχτα , ποδιά σιδερωμένη κουμπώνει πίσω τους'
δω - στη ρίζα της νιότης , τη φαγωμένη απ’ την αρμύρα ,
η μοίρα η παγκόσμια κοιμάται.
Πάνω στην πέτρα τη λευκή.
Που τώρα πια , εγώ να σπάσω δεν μπορώ
να πιω το άσπρο αίμα της με κάποιο τρόπο...[/I]


{Α}

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-11-2006