Το Ρολοϊ της ζωής

Δημιουργός: Avalon, william Smith

Το παρελθόν το παρόν και το μέλλον έχουν απόψε επέτειο....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Κάθισα πάνω στο κέντρο μου για να μη του δώσω τρόπους διαφυγής[/I]

έμεινα στη μέση των αντηχήσεων του δρόμου

και έτσι αμφιθεατρικά αφουγκράζομαι τη βοή του....

[I]Μέσα στο μυαλό μου συγκρούσεις[/I]

[I]μάχες αιώνων , νικητές και νικημένοι στην μεγάλη τους αλληλεπίδραση
ταξιδιώτης , με μια βαλίτσα στο χέρι
ξεπροβάλλω μέσα από τα σκοτάδια μου
για να σου πω μια καινούργια ιστορία
μια καινούργια παρωδία...[/I]

Έχω μέσα στο κεφάλι μου
τις σαρκαστικές αντιφάσεις του Αριστοφάνη
τα αδιόρατα του Ευριπίδη
και τα σοφιστικά του Σοφοκλή , τι να πρώτο διαλέξω να σου πω...

Πάλι στο σήμερα θα καταλήξω
με τα μικρογραμμάρια της σκέψης μου, μέσα στη ρύπανση της πόλης
και χωρίς αντίδοτο, θα σε μπολιάσω με του κεντριού μου το δηλητήριο...

[I]Είναι τέχνη να σκοτώνεις
κι εγώ είμαι ο καλύτερος δοκιμαστής του θανάτου
τον έχω αναστήσει χρόνια τώρα , με τις αυτοκαταστροφικές αποφάσεις μου[/I]

[I]Μ’ εκείνη την ανείπωτη εμμονή να ξενιτεύομαι πάντα εντός μου[/I]

Δικλίδα ασφαλείας δεν έχω ,
ξέρω μόνο να κατέχω και να υπερέχω
Σ’ εκείνα που με μάθανε να σκουριάζω τη μηχανή μου…

Δεν μου αρκεί μια καλή ανοικοδόμηση για να συνέλθω
Μάλλον χρειάζομαι ένα καινούργιο βομβαρδισμό
Για να κερδίσω τις εντυπώσεις από εσένα
Που νομίζεις ότι με διαβάζεις και με καταλαβαίνεις

[I]Σου λέω μόνο όσα θέλω να σου πω…[/I]

Σε κάνω χρόνια παρέα , με ξέρεις και σε ξέρω
Μπορεί να έχουμε πιει και κρασί στο ίδιο τραπέζι
Ή από το ίδιο δηλητήριο , να κατηγορήσαμε κάποιον διπλανό μας

[I]Μπορεί να είμαι αυτό το παράσιτο που σου τρώει τη σάρκα για να ζήσει
Είμαι ο απόλυτος γνωστός σου, είμαι μια ακόμη ιστορία της πόλης σου…[/I]

Σε κενές λεοφώρους . σ’ εκείνες τις διαδρομές
Που βάψαμε κόκκινους τους ουρανούς
Όχι με χρώμα αλλά με αίμα

[I]Το βλέμμα σου που κατοικεί μέσα στα κενά σου μάτια
Και δε θέλει ποτέ να δει κατάματα, την αλήθεια της ζωής σου[/I]

Η ταύτιση αυτή είναι που με λυτρώνει
Για να μοιραστώ με σένα τη δική μου αντίσταση

Δε θα με καταλάβεις, αλλά θα με νιώσεις
Αυτό θέλω κι εγώ, να σε ταρακουνήσει η δόνηση του φευγιού σου
Η υποταγή του δυνατού σου…

Ένας ερειπωμένος όγκος ενός εγκαταλελειμμένου Θεάτρου
Έχει φωλιάσει μέσα στη ψυχή μου
Και με έχει γεμίσει φωνές αλλόκοτες
Μονόπρακτα και παραστάσεις σε πεσμένες αυλαίες
με παλιούς και νέους πρωταγωνιστές

[I]Είμαι ένας Θεατρίνος που μιλάει σε κενά καθίσματα
Ένα στοιχειό που γυρίζει κάθε βράδυ για την ίδια παράσταση
Στο δικό του ανώφελο κόσμο
Και αναπαύεται μετά τη νύχτα στις όχθες της Δρακολίμνης
Στη γραφική πόλη με τους θρύλους
Κάτω από το Φράγκικο κάστρο…[/I]

[I]Το ρολοϊ της ζωής είμαι William που έχει χτυπήσει πάλι δώδεκα
Και ήρθε να πάρει τη θέση του σαν καλό φάντασμα
Στο μουσείο του χρόνου…[/I]

Ήρθε να κάνει και παρέα σε σένα..

[I]Ο εκσυγχρονισμός είμαι, που θα με καταδώσει στο συν ένα

Έχεις μερικά δευτερόλεπτα να συλλάβεις το δικό σου ανιστόρητο …..[/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-12-2006