Στη σιωπή της νύχτας

Δημιουργός: ΑΙΟΛΟΣ, Τάκης Τσαντήλας

Μια απόπειρα ποιητικής συνεύρεσης της Άννας ( annaTi ) και του Τάκη ( Αίολος ) που τη χαρίζουμε σε όλες και όλους σας…

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στη σιωπή της νύχτας
στην υγρασία σε συνάντησα
κι είχε του φεγγαριού το φως μια πίκρα
το πρόσωπό σου μια οργή
κι εγώ που φύλαγα αιώνες την στοργή
το χέρι άπλωσα και κέρασα
μια θάλασσα μικρή.

Στη σιωπή της θάλασσας σ' ανίχνευσα
στο ποθεινό το κύμα
κατάπια λεύγες με οργή
τυφώνες με αρμύρα
ένα φιλί σου ζήτησα και πήρα
σαν φώναζα τρελά:
"βίρα την άγκυρα - καρδιά μου - βίρα."

Κι είδαμε ίδια τα σημάδια
που τόσο ιδανικά ταιριάζαν
σαν διπλανά χαλάσματα
που χίλια χρόνια χάσκανε
ψυχή μου τόσο άδεια
τη σιωπή της νύχτας συντάραζαν
με τις σκιές, με τα αδέσποτα
τα μικρά - κρυφά - τα όνειρά τους
και όσα ξεγύμνωσαν τα μέσα
την καρδιά τους.

Τ' άστρα σου είπα: "πάνε, χάθηκαν"
σου είπα: "φέγγουν σ' άλλες στέγες"
σου 'γνεψα τότε για να 'ρθεις
μαζί μου να περιπλανηθείς
πέρα από τις νοητές γραμμές των οριζόντων
στο κύμα που εσύ ποθείς
να πλανηθείς, να θυμηθείς
το φως να δεις
μέσα στη νύχτα επιζώντων.

Με μια αγκαλιά στη σιωπή
μας βρήκε πάλι η αυγή
πληγές κι πλάνες να μετράμε
σαν βότσαλα που ρίχναμε παιδιά
μες στο νερό για να γελάμε.
Μα τούτα τα χαλάσματα
έχουν ψυχές καθρέφτες

Ένα φεγγάρι λυπημένο και θαμπό
στον τοίχο ζωγραφισμένο.
Μία θάλασσα με βότσαλα
στον άλλο τοίχο ξεβαμμένο.
Φλόγα και πάθος να ξεχύνεται
μέσα απ' του φεγγαριού το άγος
σε ένα πέλαγο βαθύ
για να ξεχνούν το κορμί και η ψυχή
το νόστο και το άλγος.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-01-2007