Στρογγυλεύω

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

Κι εγώ…Ταξιδεύω κι αντέχω και ξέρω καλά / Ποια γλώσσα μιλάω, ποια γλώσσα παλιά / Ποιον ήλιο πιστεύω και ποιάν αγκαλιά (Γ. Ανδρέου)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Καλά που είχα φυλαγμένο
εκείνο το μικρό κομμάτι ουρανού
που μου αναλογούσε απ’ την κοσμογονία
και δεν το ξόδεψα, η φιλάργυρη
Έλεγα πάντα: «άστο να βρίσκεται
αναμένεται ανατίμηση του γαλάζιου»
κι οι νύχτες δυσκολεύουν
κι η όραση ασθενεί στα σκοτάδια

Δεν ήτανε και λίγα όσα τόλμησα
τόσες εικόνες που συθέμελα ανέτρεψα
τόσα ταξίδια επιστροφής απ’ το μηδέν
Κι η Ιθάκη,
πλοίο που όλο ξεμακραίνει
με ούριο άνεμο απογοήτευσης
Που να τη φτάσεις;

Να, έτσι στάθηκα στο πλάι σου
Ατελής πρόταση με αποσιωπητική ευκρίνεια
κι ένα νυστέρι προέκταση χειρός,
άφθαστο στον αυτοτραυματισμό των λέξεων
να χάνουν λίγο αίμα, να μοιάζει με θυσία
η αυταρέσκεια της ωχρότητάς τους.
Κι ύστερα,
σε μια υπεράνω αυστηρότητας προσπάθεια,
φιμώνω τα επιφωνήματά τους,
για ν’ αποδείξω ωριμότητα απαρεμφατική
και να προσποιηθώ προσήνεια

Στρογγυλεύω, στρογγυλεύω την αιχμή
Λεία, χάδι μωρού, βλέμμα αθώο
Λεία, σ’ άντρο καιρού, άμοιρο ζώο.

Όρθιο στάσου ποίημα,
στο ύψος της αλλοτινής σου αίγλης,
δε σου αρμόζει ο λυγμός
Κινήσου στο πλάτος του κόσμου
και κατοίκησέ τον

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-01-2007