Ένα τέλος: η αρχή

Δημιουργός: Αριάδνη20/08, Αθηνά

Γιατί πάντοτε μετά από μία ισχυρή καταιγίδα βγαίνει ένα πανέμορφο ουράνο τόξο...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πάρε με κοντά σου, δώσ’ μου τη φωτιά σου, ζήτα με.
Κράτα μου τα χέρια, ψάξε με στ’ αστέρια, φίλα με.
Διώξε μου τη λύπη, πήγαινέ με σπίτι, όχι εδώ.
Μην κοιτάξεις πίσω, θέλω ν’ αμαρτήσω, όχι να σωθώ.
Έσβησες και ήρθα, σαν τα παραμύθια, μίλα μου.
Δίστασες και τρέμω, θα σε περιμένω, δίπλα μου.
Έφερες σκοτάδι, γλίτωσα τον Άδη, χάθηκα.
Έλιωσα και φεύγεις, όλα τ’ ανατρέπεις, βιάστηκα.
Μεσ’ την καταιγίδα, έμεινε μια ελπίδα άσβηστη.
Χάρτινη σανίδα προσφέρει σωτηρία άχρηστη.
Δήθεν ειμαρμένη, αρχής προορισμένη σίγουρη.
Και η τλημοσύνη όλα να τα σβήνει πρόσκαιρη.
Γυάλινα κομμάτια, χαμηλωμένα μάτια, γύρισες.
Μία οπτασία σου δίνει πια αξία, άργησες.
Πέπλο που σαπίζει, φόβος χρηματίζει, διόρθωσες.
Όμως χείλη να διαβάσω και πόρτες να περάσω, άνοιξες.
Σώθηκαν οι θλίψεις, διέλυσαν οι τύψεις, γέλασε!
Νιώσε αυτό το κάτι, άκου την αγάπη, κέρασε!
Είμαστε μαζί, και να, αυτό έχει σημασίαֹ
Τέλειωσε…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-01-2007