Όταν μου λείπεις . . . λείπω

Δημιουργός: Αστρόκηπος

Θέλω να πάρω αγκαλιά τη θάλασσα να δω πια είναι πιο απέραντη..αυτή ή η μοναξιά μου..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center][color=grey]Παντού οι ξεσαλιασμένες μωβ γλώσσες της νύχτας
γλύφουν τη θλίψη
και τη κάνουν νερό που κυλάει κάτω απ’ τα γεφύρια..
Απ’ το παράθυρο ξεχώρισα κανά δυο περαστικούς
που έσκυψαν να πιούν
κι έμειναν εκεί για πάντα.

Όταν μου λείπεις..
απλώνω τα κατακάθια απ’ τα φλιτζάνια του καφέ στους τοίχους..
Ξεβιδώνω τις λάμπες και γλύφω τα γυμνά καλώδια..
Βρέχω τα δάχτυλα και τα χώνω στις πρίζες..
δαγκώνω τους διακόπτες..
καταπίνω τις ασφάλειες..
να κυλάει μέσα μου ηλεκτροφόρο αίμα
κι αστραπή ατέλειωτη..
να τυφλωθεί η ψυχή μου να μη σε βλέπει μπροστά της

Όταν μου λείπεις..
θέλω να χυμήξω
στα ατέλειωτα σκοτάδια
τα πάντα να ’χουν σκιά εκτός από μένα
για να ’μαι πιο γυμνός απ’ όλους
σαν τύχει και συρθώ ως την ανάσα σου..

Όταν μου λείπεις..
το φεγγάρι μια αράχνη
ξαπλωμένη σε κομμένα γυαλιά
ανάσκελα
δίχως πόδια..
κι αδιάκοπα βρέχει εκεί που δεν κοιτάς κι εκεί που δεν αγγίζεις..
Θέλω να πάψω πια να ’μαι αίμα
μη κατρακυλήσω από μέσα σου
και δεν έχω πια που να κρυφτώ..
Είναι η στιγμή που η απουσία σου κλοτσάει τη πόρτα μου.
Μπαίνει μέσα
αρπάζει τη μέρα και τη πνίγει..
Ύστερα αναποδογυρίζει τη νύχτα και την τινάζει,
ν’ αδειάσει κάθε φωνή και κάθε ήχο..
Μόνο τα όνειρά μου αφήνει
να στεγνώνουν στο σύρμα,
κρεμασμένα από 9 μανταλάκια..
Ύστερα θα τα φορέσω όλα μαζί τσαλακωμένα
να μοιάζω με κήπο αφρισμένο και πατημένα τριαντάφυλλα..
Κλείνω τα μάτια κι όλα είναι λευκά..
Έχω καιρό να λούσω τα θέλω μου
κι έπιασαν πιτυρίδα..
Έξω η θάλασσα σαλεύει λίγο
και μάλλον θα κάνει το φως του δρόμου να τρέμει..
Τρέμει κι η ψυχή μου
που ’ναι τόσα χρόνια ζωντανή
κι ακόμα δεν τη ξέρω..[/color][/align]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-02-2007