Όνειρο

Δημιουργός: Spinoza

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Την μορφή μας βέβαια ανεστραμμένη
Εισπράττουμε απ’ το πρόσωπο του άλλου
Η κανονική βρίσκετε μέσα μας εν σιωπή και αναμένει
Και καθώς η έρημη παραλία κρατούσε συντροφιά στη θάλασσα
Ένοιωσα τα πόδια μου να τρέμουν χωρίς να μπορώ να θυμηθώ πως βρέθηκα εδώ
Με μεγάλη αποφασιστικότητα κοίταξα εντός μου
Και είδα κύματα
Κόκκινα κύματα που έσκαζαν στις άκρες του μυαλού μου ζεστά σχεδόν αχνιστά
Τα τύλιξα γύρω μου σαν μοναξιά και κοιμήθηκα
Και στ’ όνειρό μου ήρθαν τα χαμόγελα
Πολλά χαμόγελα, σαν καλημέρες, σαν πρωινές φλυαρίες πουλιών
Σα μεγάλα φτερά που με σήκωσαν ψηλά
Και κοιτούσα από ‘κει τη θάλασσα
Και ταξίδευα σ’ ένα ατελείωτο μπλε
Σκεφτόμενος πώς να σκοτώνεις τόσα λουλούδια για μια ανθοδέσμη
Είναι το λιγότερο ματαιοδοξία
Γιατί χρωστάμε τόσες πολλές συγνώμες
Και ζεσταινόμαστε σε τόσες δανεικές αγκαλιές
Που τίποτα δικό μας δεν έχουμε
Παρεκτός απ’ το αίμα μας
Και τη βροχή που γυαλίζει το όνειρο σαν λούστρο
Και που πάντα τη ζήλευα
Μου θύμιζε τότε που θεωρούσα τη ζωή μου τόσο καθαρή
Τότε που μου έφτανε εάν δρεπάνι φως
Για να θερίσω σκοτάδια
Μα τώρα έβλεπα τα χέρια μου κι ήταν μονάχα δυο
Μέτραγα τα μάτια μου και ήταν μονάχα δυο
Να μουλιάζουν τώρα μέσα στο όνειρο
Δυο μονάχα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-03-2007