Καταιγίδα

Δημιουργός: Νεφελοβάτης

Από την καρδιά του σκοταδιού κι αυτό. Και το σκοτάδι καλά κρατεί..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πέφτει μανιασμένη η βροχή, σε μια προσπάθεια του σακατεμένου ουρανού να καθαρίσει αυτή τη βρομιά, αυτή τη μουντάδα, που βλέπει κάθε μέρα από κάτω του.
Απέλπιδη είναι γιατί όλα έχουν ποτίσει απ αυτά, κτήρια, δέντρα, ζώα, άνθρωποι, ψυχές. Η αρρώστια είναι πολύ πιο βαθιά για να την καθαρίσει λίγο νερό, όσο κρυστάλλινο και να ναι, όσο καλές προθέσεις και να χει. Το βλέπεις στο πλήθος αυτό, σκυφτά κεφάλια, σβησμένα μάτια, μουδιασμένα πρόσωπα. Στην μαύρη αύρα που το περιβάλλει και σκοτεινιάζει πιο πολύ την μέρα τούτη.
Και το νερό το μόνο που φτιάχνει είναι γκρίζα ρυάκια πάνω στην άσφαλτο, μαγαρισμένο κι αυτό από την ασχήμια που συνάντησε. Καθαρίζει, παρασέρνει ότι μπορεί και ότι ρίχνουν μέσα του παραιτημένοι άνθρωποι, μόνοι τους ή με τη βοήθεια άλλων, πιο παραιτημένων απ αυτούς.
Βλέπεις σκουπίδια, λουλούδια μαραμένα, καρδιές, και ψυχές ακόμα, όλα υπάρχουν σφιχταγκαλιασμένα μες αυτό το βούρκο.
Και κάπου εκεί πάνω στη σχάρα του υπονόμου, αρνούμενο να χαθεί στα σκοτάδια, αλλά και χωρίς να μπορεί να πετάξει πια, ένα μικρό ροζ μπαλόνι. Έρμαιο κι αυτό στην καταιγίδα. Σαν το όνειρο ενός παιδιού, σαν τη ψυχή κάποιου που έμεινε μέσα του παιδί, την χάρισε και την πέταξαν στα σκουπίδια. Κι όμως μπορεί να ονειρεύεται ακόμα και στο βόρβορο. Και να αντιστέκεται όσο το όνειρό του ψάχνει. Τον ουρανό, τα σύννεφα, το φως.
Ώσπου να το πατήσει καμιά διερχόμενη σκουπιδιάρα.
Έτσι για να γελά πιο τρανταχτά, ότι τις ώρες μας μετρά.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-03-2007