Διάφανη

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

Νοσταλγικά... πολύ καλημέρα σας στιχομάνιακς

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Παρούσα μέσα στη σιωπή
στα λάθη μου απαγκιάζω
ευλαβικά
Σφιχτά κρατώ την αφορμή
και τις αιτίες θάβω
πλάι στις ήττες
ιχνηλατώντας λάθρα στο κενό

Αόρατη θα σεργιανώ στ’ ακροθαλάσσι
μη φοβηθεί τ’ ατάραχο νερό
και ρυτιδώσει τον καθρέφτη
των αθέατων στιγμών

Πες μου, μου πάει το σύννεφο;

Και πως να ντύσω τη μορφή μου;
Μονίμως διάφανη στα μάτια σου
με καθιστά η εμμονή μου
Διάφανα τα όνειρα πουλιά
και διάφανα τα χέρια στις παλάμες
που κουβαλούν της λήθης το νερό.

Και μόνο ένας έρωτας τυφλός
στον ήλιο ζωγραφίζει ιριδισμούς
μουσκεύοντας σε φως εωθινό
το απαστράπτον δέρμα της θαλάσσης

Δεν ήτανε να μ’ έκανε βροχή
ο λιποτάκτης χρόνος
Στο άσπρο σου πουκάμισο να σμίξω
που κάποτε μου φόρεσες πανί
ιστίο να ταξιδέψω
στα εξωτικά των πόθων σου νησιά
Μα κοίτα πως αλλάζουν οι καιροί!

Πες μου, μου πάει το σύννεφο;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-04-2007