Για έναν αποστάτη άγγελο

Δημιουργός: Μετέωρος Άγγελος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ήσουν όμορφη.
δακρυσμένος άγγελος
βυθισμένος μέσα στα λευκά φτερά του.

Ένας λυπημένος άγγελος
που συμπονούσε τον ανθρώπινο πόνο…
Ακόμα θυμάμαι τη νύχτα
που τα φτερά σου άφησες
στου παράδεισου την πόρτα
και έγινες ένα με την ανθρώπινη σάρκα
για να της δώσεις μια μικρή βοήθεια
να σηκώσει το σταυρό της
στο Γολγοθά που την διέταξαν ν' ανεβαίνει.

Μα εσύ με την ομορφιά σου
έκανες τον σταυρό σαν το φτερό ελαφρύ
την ανηφόρα μετέτρεψες σε γλυκό κατήφορο
και βαδίζει ο άνθρωπος ακούγοντας δίπλα του
την γλυκιά ανάσα σου
κάνοντας τα χωμάτινα πόδια του φτερά να γεννοβολούν
και το θεόρατο ανήφορο
πετώντας να διαβαίνει!

Γνώριζες πως αν τύχει κι επίστρεφες
θα 'βρισκες τον παράδεισο κλειστό
μα εσύ φρόντισες να χτίσεις
στα θνητά αυτά χώματα τον δικό σου παράδεισο
που θα μυρίζει μόχθο ανθρώπινο
και πρόσκαιρη ευτυχία

Έτσι πάντα προσπαθούσες τα φιλιώσεις
την απέραστη άβυσσο του Θεού
με την περιορισμένη ζωή του δημιουργήματος Του.
Ακολούθησες την προκαθορισμένη μοίρα του θνητού κόσμου
που λάτρεψες για την πικρή και ειρωνική μοίρα του
για την δύναμη που μπορεί να έχει μια ύπαρξη
που ενώ ξέρει πως μπορεί να χαθεί σε κάθε στιγμή
αγωνίζεται για να στερεώσει σε στέρεο έδαφος την αιωνιότητα

Ήσουν όμορφη εκείνο το πρωινό
το νεκρό κορμί σου μέσα στο πέτρινο μνήμα
έδωσε όμορφη προσωπίδα για πρώτη φορά
στην ψυχρή έκφραση του θανάτου.

Κι ο άλλοτε αιμοδιψής Χάρος
σε μια γωνιά του μνήματος
είχε σκεπάσει το πρόσωπο του
για να μην δούνε οι θνητοί
την αβάσταχτη πίκρα του
για τον παντοτινό χαμό
της αποστάτισσας αδερφής του…

Μετέωρος ʼγγελος

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-10-2004