Ένα Φωτεινό Σκοτάδι

Δημιουργός: Νεφελοβάτης

Αφιερωμένο σε κείνους και κείνες που έχουν μείνει πίσω, όταν η αυλαία έχει πια πέσει..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τα φώτα έσβησαν,
Η αυλαία έπεσε,
Η σκηνή σκοτεινή,
Η πρωταγωνίστρια έχει φύγει από καιρό,
Το κοινό αφού κατενθουσιασμένο χειροκρότησε,
Έτρεξε να πάει να δει άλλο έργο με παρόμοιο τέλος,
Τα Happy, banal θεωρούνται, έτσι κι αλλιώς.
Εκείνος ακόμα εκεί, για αιώνες θαρρεί.
Αυτό το τέλος δεν το είχε δει γραμμένο πουθενά,
Αν και όλα τα σενάρια καλά είχε διαβάσει,
Η τελική ανατροπή τον ξάφνιασε λιγάκι,
Αν και θα πρεπε να το περιμένει, πρώιμα ήταν τα σημάδια της αποχώρησης.
Αλλά να η πίστη του στο όνειρο τον τύφλωσε,
Βλέπεις σε τέτοιο έργο δεν είχε ξαναπαίξει..
Ετοιμάζεται λοιπόν κι αυτός ν' αποχωρήσει μουδιασμένος μα και όρθιος.
Στο τίποτα έχει βρεθεί ξανά,
Στο κενό, αλλά να, νιώθει μια διαφορά στη υφή του.
Δεν είναι το ίδιο, κάτι έχει αλλάξει..
Εικόνες έχει, από κείνες που στην καρδιά μένουνε χαραγμένες,
Μυρωδιές, που τον ταξιδεύουν σ΄ άλλα μέρη,
Κομμάτια από όνειρα, που για λίγο έστω, έζησε,
Στιγμές φυλαγμένες απ’ του χρόνου τα νύχια, που τον γαληνεύουν,
Αισθήσεις που ζωντάνεψαν.
Είναι ένα άλλο κενό,
Που κανείς δεν προέβλεψε ότι θα έχει, ούτε ο ίδιος.
Γεμάτο, ζωντανό και φωτεινό, παρόλο το σκοτάδι,
Φωτισμένο απ’ τις θυμίσεις που την ψυχή γεμίζουν.
Και με μια αύρα να του γλυκοψιθυρίζει ενώ του χαϊδεύει τα μαλλιά,
Τίποτα δεν χαραμίστηκε, δε χάθηκε, αφού μαζί σου τα φυλάς,
Χαλάλι και η μοναξιά, κι ο πόνος, η απώλεια,
Αφού όλα όσα έζησες είναι δω για να σε συντροφεύουν,
Να σου δείχνουνε το δρόμο,
Να σε οδηγούν, να σε πάνε εκεί που θες,
Αφού πια ξέρεις πως υπάρχουν,
Και πως ξανά μπορούνε να βρεθούν.

Το θέμα είναι τι διάλεξες να πάρεις φεύγοντας..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-04-2007