Ορυχείο

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

Ο άγνωστος κι αθέατος μάρτυρας της ζωής μας... καλό ξημέρωμα στιχόπολη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σκάβεις καθημερινά,
με νύχια και με δόντια
μανιωδώς και παθιασμένα
Σε ποιόν ανήκεις εαυτό
ψάχνεις ν’ ανακαλύψεις
Την κάθε σκοτεινή γωνιά του
να λεηλατήσεις αγωνίζεσαι

Γυμνός κι άνευ εξάρτυσης
με σιγουριά σκαλίζεις
λες και θα βρεις κρυμμένους θησαυρούς.

Τυμβωρύχος σε πολύτιμο έδαφος

Μα τι τον πέρασες τον εαυτό σου;
Τάφο ασύλητο από θαυμαστά κτερίσματα;
Αστείος που είσαι!
Μια ενδοσκόπηση επί ματαίω
κι ο πόνος κραταιός σαν την ύπαρξη
Σαν την πρωτολαλιά
νιογέννητου ανθρώπου

Σάρκα σκαλίζεις, αίμα αναβλύζει
Κάποτε αναβλύζει φρίκη
από πληγές που κακοφόρμισαν
γιατί ποτέ δε γιάτρεψες
Κάποτε αναβλύζουν αναμνήσεις
από ξυπόλητα καλοκαίρια
και ξεχασμένα σώματα νεανικά
Συνήθως όμως αναβλύζει φόβος
κι αίμα νωπό

Γιατί ότι μέσα σου έχει συσσωρευτεί
ήδη έχει χαθεί απ’ της ζωή σου
το επέκεινα._

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-06-2007