Ο Ήχος της Σιωπής Δημιουργός: Νεφελοβάτης Αυτό που λέμε τώρα υλική πραγματικότητα, της φαντασία κάποιων είναι παιδί, που μας το κληροδότησαν, μαζί με τα όνειρά τους.. Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Σιωπή… Μια λέξη, μια κατάσταση, μια αίσθηση. Έχει βάρος και υφή. Μα και παραλλαγές. Ανάλογα πότε την ζεις, και πώς.. Και κείνη του χωρισμού, και της απώλειας, έχει τις δικές της και μεταλλάσσεται, διαφορετικά για τον καθένα το κάνει.. Και εξαρτάται από πια πλευρά είσαι φυσικά...
Στην αρχή γεμάτη ουρλιαχτά μπορεί να είναι. Των γιατί, των πώς, των αν και των θέλω. Δαιμόνους και αγγέλους ματωμένους μέσα της μπορεί να έχει. Απ την χαρά τους να γελάν σαν ύαινες οι πρώτοι, όταν τα «αν και ίσως» τους αληθινά τα βλέπουν. Τον πόνο τους υμνούν οι δεύτεροι μ' αγάπη , σαν τους μαστιγώνει της απώλειας η πίκρα. Γιατί ακόμα και την ώρα αυτή πως κάποτε ευτυχισμένοι ήτανε, θυμούνται. Τον ήχο του ατσαλιού μπορεί και να χει, σαν χτυπάει σάρκα ξεγυμνωμένη, χωρίς της αυτοσυντήρησης τις πανοπλίες. Που δεν κρατάει κάτι για άμυνα, που αποδύεται το εγώ και μένει ορθάνοιχτη να λέει είμαι εδώ. Που τα αφήνει πίσω όλα. Και παίρνει σαν αντίδωρο σιωπή..
Όσο περνάει ο καιρός, μπορεί να εξελίσσεται και εκείνη. Ν αλλάζει ο αχός της. Σαν από σπασμένα κρύσταλλα να ακούγονται από μακριά, οι στιγμές που συντρίβει με το βάρος της. Σαν ύφασμα που σκίζεται, όταν τα πέπλα διαπερνάει μαζί με τις ελπίδες που τις παρασέρνει στο κύλισμα του χρόνου. Και μακρινός απόηχος ν ακούγεται σαν από κλάμα ενός παιδιού, ο λυγμός εκείνης της ζωής. Που έχει μείνει πίσω. Εκείνης που δεν έζησες και χάνεται άστεγη στο δρόμο..
Και πιο μετά μπορεί και να καταλαγιάσει, μόνο ο άνεμος ν ακούγεται, απαλός πια που να σου τραγουδά νοσταλγικά τραγούδια του χαμού. Από κείνα που συνοδεύουνε τον ήχο των βημάτων σου, σαν μοναχός γυρνάς νωρίς το πρωινό, μες ένα άδειο σπίτι.. Σαν την ηχώ που έχουνε μαζέψει οι τοίχοι από παλιούς λυγμούς, μα κι από σκοπούς γλυκοψιθυρισμένους σ αλλοτινούς καιρούς.
Και τελικά κι ο άνεμος θα φύγει θα χαθεί και θα μείνει η ουσία της σιωπής, που σαν βράχος θα χει πέσει πάνω σε κείνα που ακόμα νοσταλγείς. Να τα συνθλίψει αποζητά, παίρνοντας και την στερνή ανασαιμιά τους. Του τέλους έχει την θωριά, του σκοταδιού το χρώμα, της παγωνιάς και του κενού το λάκτισμα μες την ψυχή σου φέρνει. Και θέλει να μεταλλαχτεί σε μια της εξαδέλφη. Εκείνη που χαμογελώντας σαν σειρήνα σε καλεί, και αμνησιά σου τάζει.
Παραίτηση θαρρώ τη λεν..
Μα ακόμα μπορεί τα όνειρα να ακούς, σαν δυνατά και άδολα τότε τα λαχταρούσες. Να μιλάνε με της καρδιάς σου το ρυθμό, που επιμένει να χτυπά, μονάχο δε σ αφήνει. Ένα παλιό τραγούδι να σου λεν, για αγάπη που μιλάει.
Που μένει ακόμα ζωντανή, μέσα στον άδειο χρόνο. Κι ας έχεις μόνο τη σιωπή για να σε συντροφεύει..
Μα ησυχάζει πια κι αυτή, να ακούσει θε και κείνη…
Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-06-2007 | |