Κύκλος των χαμένων ποιητών

Δημιουργός: Roios

Επειδή δεν βλέπω να γίνεται τίποτα με τον "Κύκλο των χαμένων Ποιητών",στέλνω το Ποίημα που έγραψα εμπνευσμένος από την αριστουργηματική αυτή ταινία.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πλέουμε σε μια Θάλασσα που μας ταξιδεύει`
Φουρτούνες, τρικυμίες και γαληνέματα
Το νου μας συνεπαίρνουν.
Ταξίδεμα, συναγερτικό τραγούδημα νεράϊδων
Και ξωτικών.
Μυρωδιές και αισθήσεις που δεν μπορούν
να τις συλλάβουν άλλοι.
Αυτή είναι η μοναξιά μας.

Κάποιος μας λέει ότι είναι χρέος μας
να αποτυπώσουμε στο χαρτί τα εσώψυχά μας,
αυτά που για να βγουν μας έδωσες το λάκτισμά σου,
δάσκαλε.

Ερωτευόμαστε τον καρπό, το χώμα. Τον πόνο του
Έρωτα και του μισεμού τον κάνουμε γλυκό τραγούδι,
Βγαλμένο απ΄την σάρκα μας, απ' την ειρωνική, μα και
Παιδική συνάμα, έκφραση του Ρεμπώ.

Αυτή είναι, δάσκαλε, και η μοναξιά μας.
Αρνούμαστε την ηθοπλαστική λαίλαπα, τα άμοιρα
ανθρώπια με την ανέραστη και συντηρητική όψη.
Πεθαίνουμε στο κάλεσμα του δειλινού,
όταν η πορφύρα του, καλύπτει και χρωματίζει
Το πρόσωπό μας.

Ερωτευόμαστε, κουρνιάζουμε σε ανεξερεύνητες
αγκαλιές κοριτσόπουλων. Αφουγκραζόμαστε τις
ηδονές τους. Μετράμε τον χρόνο απ' τις αυλακιές
του ποταμού.!
Αδράττουμε την ημέρα……

Ο κόρφος μας σφίγγει την Γή. Υδρόγειος σφαίρα
στα χέρια μας, εναρμονίζει την σκέψη μας, δάσκαλε
Γινόμαστε δέκτες των αισθήσεων, καρποί του δέντρου
της ζωής.
Αδράττουμε την ημέρα……

Ευγνωμονούμε την ύπαρξη σου, που μέσα από σένα,
ανακαλύψαμε την δεύτερη καρδιά μας.
Αδράττουμε την ημέρα. Τον χρόνο της ύπαρξης μας…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-10-2004